Veel van ons denken dat zij luisteren als er iets verteld wordt.
Je wacht netjes op je beurt en laat iemand uitpraten en daarna volgt je eigen verhaal en/of je oplossing als het vertelde een probleem betreft waar iemand mee zit.
Meestal luisteren we niet, maar horen alleen wat een ander zegt en dat is heel iets anders.
Iedereen wil graag dat er geluisterd wordt en toch gebeurt het maar zelden.
Als het goed is zal een homeopaat luisteren naar wat iemand in de praktijk zegt en nog veel meer naar wat er eigenlijk niet wordt gezegd.
Echt luisteren kun je alleen maar als je jezelf open stelt en waarlijk geïnteresseerd bent in het verhaal van de ander en vooral als je onbevooroordeeld bent.
Iedereen dient zich vrij te voelen om zijn of haar verhaal te doen.
De homeopaat daarentegen moet luisteren en achteraf checken of hetgeen hij of zij meent te hebben begrepen klopt.
Dan hebben we het over gevoelens van de patiënt die achter het verhaal zitten, zijn of haar beleving van situaties. Pas als iemand daadwerkelijk voelt dat een ander voelt wat jij probeert te zeggen, ontstaat er een diepgaand contact, wat vanuit mijn overtuiging nodig is om iemand echt te kunnen helpen. Immers om iemand te kunnen helpen, moet je begrijpen wat er aan de hand is. Als je niet begrijpt wat er aan de hand is kun je geen goede homeopatische middelkeuze maken en geen goed gesprek voeren.
( zie artikel website walk with me, talk with me)
Als mensen beter naar elkaar zouden luisteren en zodoende meer begrip voor elkaar zouden kunnen opbrengen en niet steeds maar weer hun oordeel al klaar hebben, zou de wereld er een stuk beter uit zien.
Wat we horen als iemand iets vertelt zegt vaak iets over onszelf. Dat komt omdat wij horen waarop wijzelf gefixeerd zijn. Zodra er een fixatie ontstaat, verdwijnt al het andere uit het waarnemingsvermogen.
Stel je voelt jezelf al jaren buiten gesloten, het idee heeft bij je postgevat dat anderen je achterstellen en misschien wel onbelangrijk of oninteressant vinden. Een familielid wordt ziek en denkt er goed aan te doen om het maar niet aan je te vertellen omdat je je anders toch maar zorgen maakt. Later hoor je via via wat er met dat familielid aan de hand is. Al gauw ontstaat dan het idee`zie je wel, ik word niet eens gebeld’ en het gevoel wat daarbij hoort is: dat je er niet bij hoort. Vaak wordt een dergelijk gevoel gevolgd door boosheid, verdriet en/of verontwaardiging. Het zou heel anders gegaan zijn als de persoon die zich achtergesteld voelt, de zieke belt en zegt: “Ik hoorde dat je ziek bent en vindt het erg naar dat je me niet hebt gebeld, daardoor krijg ik het gevoel dat ik buitengesloten wordt”.
Of de zieke zelf had kunnen bellen en zeggen: “niet schrikken hoor, maar de laatste tijd voel ik me niet zo goed en dat wilde ik je toch even laten weten”. Waardoor degeen die zich regelmatig achtergesteld of buitengesloten voelt zelf kan bepalen wat hij/zij met deze mededeling doet.
Goed luisteren en communiceren kun je leren. Je hoeft daarvoor alleen maar je hart te openen.
Het navolgende verhaaltje gaat over luisteren en communiceren (bron: Taal van de stilte van Erich Kaniok).
Vier mannen kregen samen 1 geldstuk. De eerste was een pers , hij zei: ‘Ik ga hier angur van kopen’. De tweede was een arabier, hij zei: Nee, want ik wil inab. De derde was een turk en deze zei: ík wil geen angur of inab, ik wil azum’. De vierde was een griek, hij zei: ‘Ik wil stafi’.
Omdat ze niet wisten wat er achter de namen van de dingen lag, kregen ze ruzie, dat uiteindelijk resulteerde in een gevecht. Heel toevallig liep er iemand langs die hun ruzie hoorde en de strijd zag.
Hij zei: ‘Ik kan aan de behoeften van U allen voldoen, met 1 en hetzelfde geldstuk. Als U me eerlijk uw vertrouwen schenkt, wordt uw geldstuk als vier en vier mensen in strijd met elkaar worden als 1 verenigd”. De vier mannen gaven hem het geldstuk en de vreemdeling verdween.
Even later kwam hij terug met in zijn handen een enorme zak met druiven. Hij had geweten dat ieder van de vier mannen in zijn eigen taal hetzelfde wilde
