Lang heb ik getwijfeld of een dergelijk artikel deel zou moeten uitmaken van mijn website. Uiteindelijk heb ik besloten dit artikel te schrijven en toe te voegen.
Allereerst zou de vraag gesteld kunnen worden wat kanker eigenlijk is. Tumorvorming, kwaadaardige celvorming, een dodelijke ziekte? Een gematerialiseerd probleem van de patiënt? Lichaam en geest worden in de klassieke homeopathie immers als één gezien.
Tevens gaan homeopaten er vanuit dat de ziekte er al is voordat zich symptomen gaan openbaren. Pas als er geen mogelijkheden meer zijn een evenwicht te herstellen treden er symptomen op. Waarom geeft bij kankerpatiënten het immuunsysteem het op? Waarom worden de kankercellen niet vernietigd? Komt dat omdat wij zelf het immuunsysteem verzwakken? ; omdat wij alles onderdrukken wat er maar te onderdrukken valt. Als voorbeeld: koorts wordt vaak gezien als onze vijand en wordt onderdrukt, terwijl één van de beste manieren om het immuunsysteem te activeren het verhogen van de temperatuur is. Zo zijn er nog meer voorbeelden te noemen; of ligt het dieper en is kanker een gematerialiseerd probleem of is er sprake van beiden?
Het lichaam is opgebouwd uit cellen en elke cel op zich is erbij gebaat dat alles gezond blijft, dat een systeem blijft functioneren. Eigenlijk is een tumor een staatje in het lichaam dat voor zichzelf begonnen is, hij wenst geen deel meer uit te maken van het systeem. Het teamverband met andere cellen wordt opgezegd en er wordt een chaotische toestand gecreëerd. Het staatje infiltreert en bouwt overal steunpunten op (uitzaaiingen). In wezen gaat hij terug in de evolutie en wordt een ééncellig wezen, zij schakelen van zuurstofademhaling over naar de primitievere vorm van gisting. Ze worden selfsupporting. Hij gaat door totdat zijn voedingsbodem is opgebruikt. Pas dan is er de realisatie dat het einde van de gastheer ook het einde van de kanker betekent. Kanker is geen geïsoleerd gebeuren. Als men naar het functioneren van een lichaam kijkt bij bijna alle andere ziekten, dan ziet men dat het lichaam tegenmaatregelen neemt. Bij kanker lijkt dit anders, het is alsof het lichaam alleen maar toeschouwer is bij de vernietiging/gedragsverandering van zijn eigen cellen.
Het heeft veel weg van de huidige wereldsituatie.
Er zit een onverbiddelijke meedogenloosheid in de ziekte kanker. Bij het lezen van overlijdensberichten van mensen die aan kanker zijn gestorven vallen de bijna altijd gebruikte teksten op: “het gevecht was niet te winnen”, “hij/zij heeft de strijd verloren”, “deze ziekte was niet te overwinnen”. Alleen deze zinnetjes vertellen ons al heel wat over kanker.
Regulier gebruikt men middelen die in wezen de cellen neerknuppelen, men vergiftigt ze of snijdt de tumor eruit. Is de kanker dan uit ons lichaam verdwenen? Waarom ontstond het eigenlijk bij deze mens?
Wat vertelt kanker ons? ; dat er iets heel goed mis is met het hele systeem, dus op elk niveau.
Klassiek homeopaten gaan er van uit dat er al ziekte is voordat zich symptomen gaan openbaren. Symptomen zijn niets anders dan een afgaande alarminstallatie. Maar al te vaak wordt deze installatie uitgeschakeld door middel van symptoomonderdrukkers, waardoor de illusie wordt gewekt dat er niets meer aan de hand is.
Ikzelf ben ervan overtuigd dat je het systeem in het lichaam moet veranderen en niet alleen de kankercellen moet aanpakken. Dat is ontzettend moeilijk, het lijkt zelfs onmogelijk.
Kanker hoeft niet overwonnen te worden, kanker moet begrepen worden, niet alleen door de wetenschap maar vooral door de patiënt zelf.
Kan homeopathie wat voor kanker patiënten betekenen?
Er zijn mensen die van kanker zijn genezen door middel van een klassiek homeopathische behandeling. Voorwaarden zijn dan wel dat de pathologie nog niet alles ten gronde heeft gericht en de patiënt nog voldoende levenskracht heeft.
Klassieke homeopathie kan tevens veel goeds doen voor mensen die een reguliere behandeling ondergaan of ondergaan hebben zoals chemotherapie, bestralingen e.d.
Door middel van bijvoorbeeld klassieke homeopathie kan men proberen het systeem in het lichaam weer in evenwicht te brengen en de patiënt te helpen in zijn bewustwordingsproces.
Indien de kanker in vergevorderd stadium is zijn de kansen naar mijn idee helaas erg klein. Wel kan men dan proberen om de kwaliteit van het resterende leven te verhogen en/of het resterende leven te verlengen op een manier die voor de patiënt aanvaardbaar is.
