Stil verdriet

Ik zou wel willen zingen over mijn verdriet
Maar het valt allemaal wel mee
Dus doe ik dat maar niet.

(Hans Teeuwen)

Verdriet is een van de emoties waar mensen niet makkelijk over praten en waarvan de omgeving het moeilijk vindt om mee om te gaan.
Iedereen kent wel de situatie na het overlijden van iemand waarin het overgrote deel van de aanwezigen hun hulp aanbiedt met de woorden: ‘Als we wat voor je kunnen doen, dan horen we dat graag’, of “we laten je niet in de steek, we zullen er voor je zijn” of ‘Als er wat is dan bel je maar’. Maar een klein deel van deze mensen komt hun beloftes na. Dat kun je ze ook niet kwalijk nemen, het leven van deze mensen gaat in de meeste gevallen gewoon door in hetzelfde ritme als voorheen, terwijl het leven van degeen die in rouw is tijdelijk geheel stil staat. Mensen met intens verdriet zullen ook niet regelmatig de telefoon grijpen om te vertellen hoe verdrietig ze zijn.

Verdriet is er ook niet in gradaties. Iemand kan net zoveel verdriet hebben van het overlijden van zijn hond of vogeltje, als een ander over het overlijden van zijn of haar partner.
Ook andere situaties kunnen veel verdriet geven. Te denken valt aan liefdesverdriet, verdriet omdat je in je vertrouwen bent beschaamd, verdriet omdat je afscheid moet nemen van iemand die in het buitenland gaat wonen, verdriet omdat je bestolen bent van iets dat je dierbaar is, verdriet omdat je lichaam en/of geest niet meer wil, verdriet omdat je kinderloos blijft, verdriet omdat iemand waar je van houdt je niet meer wil zien, verdriet omdat je je afgewezen voelt en zo zijn er nog vele voorbeelden te noemen.

Verdriet staat altijd in relatie tot afscheid nemen van.
Mensen willen hetgeen ze vreugde of liefde brengt niet kwijt. Gebeurt dat toch dan doet dit erg veel pijn en ieder van ons gaat daar op zijn eigen manier mee om.
Pijn en vreugde horen echter bij elkaar netzoals er geen licht kan zijn zonder dat er ook donker bestaat. Het vormt één geheel. Het één kan niet bestaan zonder het ander. Hoe pijnlijk en verdrietig dat ook kan zijn.
Verdriet kan ons, hoe onwaarschijnlijk dat ook lijkt, laten groeien. Dat kan alleen als wij ons verdriet niet wegstoppen, maar er gewoon laten zijn.
Geen enkele boom in het bos heeft een rechte ongeschonden stam. Iedere boom heeft ergens wel een vervorming of draagt vele knoesten. Misvormd, gespleten, beschadigd door omstandigheden. Geen enkele boom groeit zonder pijn of lijden, maar doorgaans groeit hij toch uit tot volle glorie omdat hij alles aanvaardt zoals het is, zonder het te ontkennen.

Weglopen voor verdriet levert niet veel op. We hoeven niet altijd sterk en doortastend te zijn. We mogen ons best kwetsbaar,verloren of hulpeloos voelen. Daar is helemaal niets mis mee.
Op deze manier stellen we anderen ook in staat om ons te helpen met ons verdriet.
De omgeving hoeft ook niet steeds te praten, er gewoon zijn, is meer dan voldoende.

De stadia van rouw:

1. Schrik of shock, gevolgd door ongeloof. De meeste mensen zijn totaal van de wereld. Het lijkt allemaal wel een boze droom. Dit is ons overlevingsmechanisme.
2. Ontkenning. Het is onmogelijk, het kan gewoon niet. Emoties gaan opspelen zoals verdriet,boosheid,verontwaardiging, schuldgevoelens etc.
3. Het niet meer zien zitten. Depressieve gevoelens c.q. niet meer zo geïnteresseerd zijn in alles waar U voorheen wel belangstelling voor had. Dit is de periode waar U het langst mee bezig bent en is heel zwaar.
4. Acceptatie. U raakt weer wat meer geïnteresseerd en begint langzaam maar zeker uw leven weer in te delen.Verdriet komt nog bij vlagen voor.

Neem de tijd voor alle stadia’s.

In een aantal gevallen blijft verdriet het leven beheersen, dag in dag uit, jaar na jaar, na jaar.
We hebben dan niet alleen verdriet, we zijn het verdriet geworden. Anderen weten niet meer hoe te reageren en zullen misschien wel afstand creëren. Als je iets verliest wat je dierbaar is, zal daar altijd een litteken van blijven bestaan, het is echter niet de bedoeling dat het de rest van je leven een open wond zal zijn.

Stil verdriet is voor velen onder ons moeilijk te ontdekken bij een ander.
Onderdrukte emoties maken ons maar al te vaak ziek, zeker als wij deze jarenlang onderdrukken. Het maakt dat wij het leven zwaar vinden, eenzaam of we voelen ons onbegrepen. Het vormt ons in de manier waarop wij naar dingen kijken.
Acda en de Munnik hebben daar een mooi nummer over geschreven:

“Oud verdriet. Verdriet van vroeger. Niet verwerkt. Half verwerkt.Soms aan de oppervlakte, soms zo diep weggestopt dat het amper terug te vinden is.
Oud verdriet, als een poppetje op het roer. Oud verdriet dat soms verhindert de juiste koers te vinden en op anderen momenten juist helpt. Het is er, alleen al daarom.
Oud verdriet, soms beroerd door gebeurtenissen van vandaag, Soms de drijfveer van vandaag, van morgen.
Oud verdriet, verdriet van vanavond….als ik klaar ben voor de nacht”.
En morgen….. morgen is mijn oud verdriet weer mijn drijfveer. Pijnlijk waardevol. Mooi en onbekend. Zo open, zo verborgen. Het zit op mijn roer. Onzichtbaar aanwezig…….als een kompas met een onbekend Noorden.”

Ook kinderen kunnen zeer verdrietig zijn.

Afhankelijk van hun leeftijd en persoonlijkheid zullen zij dat verschillend uiten.
Soms lijken zij totaal onaangedaan door te gaan met wat ze altijd al deden, meestal afgewisseld met verdrietige momenten, bijvoorbeeld bij het naar bed gaan.
Het is belangrijk daar ruim de tijd voor te nemen. Kinderen dienen zich veilig en begrepen te voelen.
Ook kinderen kunnen, netzoals volwassenen diepbedroefd en depressief zijn. Er kunnen zich lichamelijke klachten voordoen. Een tijdelijke terugval in hun ontwikkeling wordt vaak gezien.Een kind dat al lang zindelijk is gaat in eens weer in de broek plassen of in bed. Ze kunnen angstig worden voor dingen en/of situaties waarvoor ze in het verleden helemaal niet bang waren. Ze kunnen veel aandacht vragen, op schoot willen of agressief zijn.
Bagatelliseer verdriet bij kinderen nooit ongeacht de reden van het verdriet. Kinderen kunnen intens verdrietig zijn over situaties waar volwassenen niet echt een punt van zouden maken.

Mensen die na een ernstige, verdrietige gebeurtenis niet meer in staat zijn om na verloop van tijd de draad weer op te pakken komen vaak bij een psycholoog terecht en/of gebruiken anti-depressiva. Niet echt bekend is dat men ook naar een klassiek homeopaat kan gaan. Indien dit wenselijk is of als U dat zelf wilt in combinatie met een andere reguliere therapie.

Hieronder vindt U 2 casussen van mensen die na een ernstige gebeurtenis zo uit balans raakte dat zij niet meer konden functioneren.

Casus 1

Een meneer bezoekt een homeopaat met talrijke lichamelijke klachten, waaronder onder andere nierspasmen.
Hij komt nogal afstandelijk over en somt alle klachten op. Omdat een klassiek homeopaat altijd op zoek zal gaan naar de oorzaak of oorzaken van de klacht(en) wordt gevraagd naar wat er zich in zijn leven afspeelde op het moment dat de klacht(en) ontstonden.
Hij doet er nogal vaag over en zegt dat het niet terzake doende is. De uitdrukking op zijn gezicht spreekt boekdelen. ‘mens wat zeur je, ik kom hier voor mijn lichaam en niet voor mijn geest.” Hij heeft wel specifieke voedselvoorkeuren en afkeer van bepaald eten en drinken.
Zijn lichamelijke klachten hebben hele duidelijke modaliteiten (wanneer beter en wanneer erger). Op grond daarvan krijgt hij een middel voorgeschreven.
Als hij terugkomt voor het tweede consult is er 1 klacht verdwenen, het eczeem aan de haarrand is weg en hij heeft iets meer energie. Zelfde middel zelfde potentie.

Tijdens het derde consult blijkt er nog een klacht verdwenen nl. zijn hartkloppingen.
Hij blijft echter gesloten.
Zelfde middel, zelfde potentie.

Tijdens het vierde consult heeft hij een andere uitstraling en voelt de homeopaat dat het nu mogelijk zal zijn om voorzichtig te vragen wat zij wil weten. Zij vraagt hem waar hij zo’n enorm verdriet over heeft. Geheel onverwachts begint deze meneer te huilen en houdt ook niet meer op. Daarna volgt er een verhaal.
Deze meneer krijgt het zelfde middel in dezelfde potentie. Naarmate de consulten vorderen ontstaat er een gevoel van wederzijds vertrouwen en verbondenheid en gaat het steeds beter met deze meneer. Hij verwoordt dit als volgt: “het is alsof ik een nieuwe kans krijg “. Het is alsof mijn verdriet veel lichter is”. “het is er wel, maar voelt heel anders”. Inmiddels is na het 7e consult begonnen met het afbouwen van de anti depressiva.

2 jaar later ( 15 consulten) is hij weer goed in balans. Hij is weer gaan leven en kan weer genieten. Zijn lichamelijke klachten zijn verdwenen. Soms heeft hij het even moeilijk, dan belt hij met een goede vriend of neemt hij contact op met de homeopaat.

Aantal consulten: 15
Behandelduur: 2 jaar
Aantal middelen: 2 in oplopende potenties.

Casus 2

Een meisje van 11 komt samen met haar moeder op consult. Het meisje heeft nu al 2 jaar eczeem aan benen, polsen, oksels en op haar hoofd. Het eczeem is droog en schilferig en jeukt enorm. Er is van alles opgesmeerd aan zalven of er is gewassen met lotions. Soms ging het helemaal niet weg of trad er maar tijdelijk verbetering op.
Op school gaat het niet goed. Ze voert volgens haar moeder helemaal niets uit of doet alles op zijn 11 en 30st. Op school is het een braaf meisje, maar thuis gaat het helemaal mis. Zij kan gigantische driftbuien hebben, daarbij smijt ze met de spullen in het rond. Ze maakt zich druk om de gekste dingen.
Ook in de praktijk is het een meisje met een aardige uitstraling, beetje verlegen, beetje kat uit de boom kijken. In ieder geval kun je je bij haar maar moeilijk voorstellen dat ze zo vreselijk boos kan worden.
Op grond van het verhaal en de klachten wordt er een middel gegeven. Dit middel verbetert wel iets, maar echt tevreden is de homeopaat niet.
Een ander middel volgt, ook dat doet niet zo heel veel.
Een derde middel volgt en ook dat doet weinig dan wel niets.
De homeopaat vraagt zich af wat er nu toch aan de hand is met dit meisje.

Tijdens het vierde consult vraagt zij de moeder even weg te gaan. Uiteindelijk krijgt zij het meisje aan de praat. Zij vertelt verdrietig te zijn omdat haar guppies terug gebracht zijn naar de dierenwinkel, dat anderen nooit naar haar luisteren, dat zij altijd overal de schuld van krijgt en daar veel verdriet van heeft. Dat zij haar vriendin mist die verhuisd is naar de andere kant van het land. Kortom er komt van alles uit.
De trefwoorden zijn: verdriet, verontwaardiging, woede i.c.m. huidklachten.
Terugrekenend via een tijdlijn wordt het allemaal heel duidelijk.
Het meisje krijgt een ander middel en daarop reageert zij heel erg goed. Ze heeft dit middel nog 2x nodig en daarna keert de rust weer.
Ook de ouders hebben hier veel van geleerd en gaan nu anders met hun dochter om.

Behandelduur: 13 maanden
Aantal consulten: 7
Aantal middelen: 4, waarvan maar 1 de juiste bleek te zijn.