De link tussen lichamelijke klachten en mentaal/emotionele problematiek

Is ziekte of zijn lichamelijke klachten verbonden met onopgeloste problemen op mentaal/emotioneel gebied? Zijn wij in conflict of in verzet met onszelf?

Dwingt ziekte of dwingen lichamelijke symptomen ons tot nadenken over onszelf?
Is ziekte of zijn lichamelijke klachten nodig om onszelf te vinden, om innerlijk te groeien?

Wij kunnen ons afvragen of de voortgang van de reguliere geneeskunde ons altijd wel zo veel brengt als wij denken. Is het verstandig elke pijn te verhelpen door het symptoom pijn te onderdrukken. Als wij voor elke klacht een onderdrukkende medicatie innemen, hoe is dat dan voor ons lichaam en onze geest. Wat wil het lichaam, onze geest ons vertellen, waar wij weigeren naar te kijken. Wat doen al deze “geneesmiddelen” niet alleen met ons lichaam en onze geest, maar ook met het milieu? Wij scheiden immers een groot gedeelte uit via urine en ontlasting en ook dienen deze middelen door de farmacie gefabriceerd te worden. Inmiddels zijn vele bacteriën resistent geworden met alle gevolgen vandien. Alternatieve geneeswijzen zijn een bedreiging voor de farmacie en alle anderen die er veel geld aan verdienen.

Ik ben mij er van bewust dat dit artikel confronterend zal zijn voor een groot aantal mensen, desalniettemin hoop ik dat zij, nadat zij dit artikel hebben gelezen, gaan nadenken over zichzelf, over de klachten die zij hebben en of deze klachten symbolisch zouden kunnen zijn voor de wijze waarop zij in het leven staan. Misschien gaat U nadenken over de manier waarop U in relaties staat, de weg die U hebt gekozen om uw leven te leiden (lijden) en hoe U vanuit deze houding problemen uit het verleden, in het heden en de toekomst probeert/geprobeerd heeft op te lossen. Er zullen mensen zijn die het artikel als onzin zullen verwerpen en er zullen mensen zijn die zichzelf erin zullen herkennen en vanuit dit bewust worden, een veranderingsproces zullen ondergaan al dan niet met behulp van klassieke homeopathie.

Alles wat er in ons lichaam gebeurt, gebeurt niet zo maar. Het lichaam probeert altijd in harmonie met zichzelf te handelen. Het handelt in overeenstemming met de situatie waarin het zich bevindt. Ons hart, onze lichaamstemperatuur, onze klieren die allerlei stoffen afscheiden. Dit in harmonie zijn komt niet voort vanuit materie, maar vanuit bewust zijn.
Iets is er zich bewust van dat de temperatuur omhoog moet, bijvoorbeeld om een infectie te bestrijden, drijven wij in ijskoud water dan zoekt dat iets ook weer een oplossing door hartslag en temperatuur te verlagen, verkeren wij in een benarde situatie dan zal de hartslag verhogen, het bloed daar naar toe stromen waar het het hardst nodig is en wij scheiden stoffen af die ons lichaam nodig heeft om te kunnen vluchten of vechten. Alle natuurlijke functies zijn dus in wisselwerking met situaties en omgevingsfactoren.

Als wij chronisch ziek worden verlaten wij deze harmonie. Wij krijgen chronische symptomen.
Symptomen zijn niet de ziekte zelf, maar een uiting van het lichaam dat er iets niet meer klopt, dat het niet meer lukt om een harmonie in stand te houden. Deze verstoring wordt geregistreerd in ons bewustzijn en komt tot uiting in ons lichaam.
Als wij deze verstoring niet weer in harmonie brengen, maar onderdrukken, worden wij op een dieper niveau ziek. Er dient daarom een onderscheid gemaakt te worden tussen ziekte en symptoom. Het ziek zijn toont zich door middel van een symptoom. Het is een alarm dat afgaat. Als er in uw huis brand ontstaat en door middel van een alarm in uw huis komt de brandweer in actie, dan heeft U er niets aan als de brandweer alleen het alarm uitzet.

Het lichaam wil altijd één geheel zijn, een eenheid vormen, terwijl men regulier helaas het lichaam opdeelt in aparte onderdelen. Wanneer iets de eenheid blokkeert, proberen wij deze via een omweg altijd weer direct te herstellen. In ons lichaam is altijd sprake van polariteiten, Inademen kan alleen maar bestaan als men ook weer uitademt, slapen is de tegenpool van wakker zijn. Wij noemen dit de wet van de complementariteit. Het één kan niet zonder het ander bestaan.
Het is onmogelijk één van de polen af te schaffen.
Men dient de harmonie te herstellen. Als wij één van de polen gaan versterken en geen aandacht aan de ander schenken, dan groeit de ander rechtevenredig mee.

Licht en donker staan tegenover elkaar. Maar het ene hangt af van het andere, zoals de stap van het rechterbeen van die van de linker. (tekst sandokai)

Terwijl men regulier steeds meer voor de gezondheid van de mens doet, groeit ziekte in dezelfde mate mee. Wij worden niet gezonder, integendeel. Wij worden steeds zieker.

Hieronder zal ik u een kort overzicht geven van de mogelijke oorzaken van bepaalde ziekten.
Ik heb hierbij gekozen voor de onevenwichtigheid binnen in ons systeem die al een aantal jaren explosief aan het groeien is.
In een zeer beknopte weergave zal ik met U bespreken: Allergie, diabetes, kanker, gewrichtsproblemen en depressies.

Allergie

Wat is nu eigenlijk allergie? Allergie heeft te maken met ons afweersysteem. Afweren betekent in letterlijke zin: niet binnen laten komen. Tegenover afweer staat liefde.
Bij afweer is sprake van een bepaalde mate van vijandigheid. Allergie is een overmatige gevoeligheid voor een als vijandig beoordeelde stof. Er ontstaat overreactie. Het lichaam meent dat hij een zinvolle verdediging neerzet tegenover een van buitenaf komende invloed. Het is echter een overdreven afweer, een overdreven reactie. Steeds meer dingen worden tot vijand verklaard. Er dienen dus steeds meer situaties of voedingsstoffen vermeden te worden. Soms zelfs zo erg dat mensen hun huis niet meer uit kunnen in verband met allergie of nog maar weinig kunnen eten.
Het betreft hier een overdreven agressieve reactie op een van buitenafkomende prikkel.
De basis van agressie ligt doorgaans in angst. Een vraag in deze zou kunnen zijn: Waarom leid ik mijn agressie af naar het lichamelijke, voor welke emoties/levensgebieden voel ik zoveel angst dat ik deze vermijd en hoe ga ik om met liefde en het vermogen om binnen te laten.

Diabetes

De alvleesklier alsook de lever spelen een rol bij diabetes. Beiden maken deel uit van de spijsvertering. De pancreas heeft een tweeledige functie. Het exocriene (uitscheiding)en het endocriene gedeelte (interne uitscheiding). Het exocriene gedeelte produceert, om het heel simpel te houden, verteringssappen, (spijsverteringsenzymen) bij wijze van spreken de agressieve activiteit. Het speelt een grote rol bij het verteren van voedsel. De kleine afvoerbuisjes monden uit in een grotere afvoerbuis, de pancreasbuis, en vervolgens voert deze weer af naar de twaalfvingerige darm. Het endocriene gedeelte wordt gevormd door de eilandjes van Langerhans, deze dienen insuline te produceren. Verminderde activiteit en/of problemen met receptoren leiden tot diabetes. Als er een gebrek is aan insuline dan kan suiker niet worden opgenomen, dus die plassen we weer uit; de cellen verhongeren als het ware, zij krijgen geen voedsel. Voedsel staat synoniem aan liefde. Het leven is doorgaans niet zoet geweest voor een diabetespatiënt. Het is alsof zij het zoete des levens hebben gemist of menen te missen.
In mijn praktijk is het heel vaak zo (niet altijd) dat mensen die diabetes type 2 ontwikkelen een groot verdriet hebben doorgemaakt, meestal in relatie tot “gemiste”liefde. Zou het zo kunnen zijn dat de diabetes patiënt zijn hunkering naar liefde om wat voor reden dan ook niet durft te verwezenlijken, maar er wel naar blijft verlangen?
Ook de lever speelt een rol. Het is een orgaan met een enorme verscheidenheid aan functies. Het is ook één van de grootste organen. De lever slaat glycogeen op, het is van belang voor onze energie, heeft een functie bij de eiwitstofwisseling en het ontgift.
Om met het laatste te beginnen, iets kan pas een proces van ontgiftiging inzetten als er onderscheid gemaakt kan worden wat giftig is. Er moet bepaald worden wat nuttig en zinvol en wat schadelijk is. Een lever wordt ziek van alles waar TE voor staat. Te veel alcohol, te veel vet, te veel giftige stoffen (amalgaam, aspartaam, additieven etc.). Een lever die niet in staat is goed werk te leveren en ziek is geworden laat zien dat er van iets TE is. Als de lever het niet meer aan kan dan verliezen wij onze levenslust en onze kracht. Ook de bloedstollingfactoren worden minder aangemaakt. Het is alsof het bloed (ons levenssap) zo maar weg vloeit.
Als wij dus naar een diabetes patiënt kijken dan zouden wij ons kunnen afvragen: Heb ik het gevoel dat het zoete des levens mij wordt ontzegd, heb ik er een tekort aan, kan ik onvoorwaardelijke liefde geven en ontvangen. Heb ik het vermogen om situaties op zijn waarde te schatten en op welke gebieden heb ik dat vermogen verloren en waarom. Waarin ben ik overmatig? En waarnaar hunker ik?

Gewrichtsproblemen

Als wij de houding van de mens bespreken, waar hebben wij het dan eigenlijk over?
Hebben wij het dan over hoe hij of zij erbij staat? of hebben wij het over een innerlijke houding? Zoals U inmiddels zult begrijpen heeft het één onlosmakelijk met het ander te maken. Soms zien wij mensen die gebogen door het leven gaan, alsof zij een last dragen. De schouders er onder? Of ik voel druk op mijn schouders en bezwijk onder deze last?
In het uiterlijk weerspiegelt zich het innerlijk. We hebben het over een koppige houding, een oprechte houding, een starre houding etc. Wat is de functie van onze wervelkolom, deze houdt ons opgericht (oprecht), geeft bewegelijkheid (flexibiliteit), steun enz. Kortom eigenlijk is het onze schokdemper.
In het begin van dit artikel bespraken wij de polariteiten. Dit zien wij met name in de wervelkolom sterk terug. Wij hebben de harde wervels en de zachte tussenwervelschijven.
Deze combinatie maakt dat wij flexibel zijn.
Wij kunnen proberen ons een uiterlijke houding aan te leren (sta rechtop, borst vooruit). Dit doen wij om onze innerlijke houding te simuleren.
Rechtop, borst vooruit en schouders naar achteren staat immers voor kracht, zekerheid, dominantie.
Bij een soldaat wordt het eigenlijk een beetje onbegrijpelijk verhaal. Immers van buiten moeten wij “In de houding staan”, maar van binnen mogen wij geen houding aannemen, dat zou aangemerkt kunnen worden als insubordinatie. Dit zijn merkwaardige tegenstrijdigheden.
Wanneer ons lichaam ons dwingt een bepaalde houding aan te nemen, dan laat deze houding die we gedwongen moeten aannemen ons maar al te vaak zien wat voor innerlijke houding wij hebben. Als wij dus mensen observeren dan is het belangrijk dat wij onderscheiden wat een natuurlijke en wat een onnatuurlijke houding is.
De onnatuurlijke houding laat ons zien dat er een polariteit is. Dat kan de schaduwzijde van deze mens zijn. Wij ontwikkelen dan een lichamelijke houding die wij bij nader inzien nooit vrijwillig zouden aannemen. Het symboliseert hoe wij ons van binnen voelen.
Als wij kijken naar Bechterev patiënten dan zien wij: een niet bewust gevoelde/beleefde aanspraak van het ego en een somatische niet opgemerkte onbuigzaamheid.
Bechterev patiënten worden uiteindelijk bijna, om het zeer oneerbiedig te zeggen, met hun neus op de feiten gedrukt. Zij stralen onbuigzaamheid en starheid uit.

Aan de wervelkolom kunnen zich verscheidene problemen voordoen. Spit, ischias en hernia’s. Wat zou het lichaam ons bij deze klachten willen vertellen? Als wij ernstige rugpijn hebben, dan worden wij gedwongen rust te nemen. Wij kunnen ons slecht bewegen, want iedere beweging doet pijn. Dus zou de vraag kunnen zijn, waarmee hebben wij ons overbelast? Waarom hebben wij zoveel gedaan dat wij onszelf overbelastte, waardoor onze rug ons dwingt elke activiteit te staken? Hebben wij onze eigenwaarde gekoppeld aan wat wij presteren? In plaats van aan wie wij zijn? Was de achterliggende motivatie dat wij ons van binnen “klein” voelen en dat compenseren met “grote” prestaties?
Wie zichzelf opjaagt naar steeds grotere prestaties zou er waarschijnlijk verstandig aan doen, zich af te vragen wat daar de reden van is. Eigenwaarde en zelfrespect koppelen aan prestaties is een zeer bedenkelijke koppeling, men raakt immers vroeg of laat ernstig teleurgesteld.

Ons lichaam vertelt ons altijd wat er mis is, maar wij luisteren er niet naar, wij nemen gewoon pijnstillers. Ook de reclame op de TV werkt daar aan mee. (Zie ook het artikel Wat ongezonde stress kan veroorzaken).

De reden waarom wij tussenwervelschijven hebben is om ons flexibiliteit te geven. Kan dit niet meer omdat een tussenwervelschijf beklemd is geraakt dan raken wij verstijfd en kunnen niet of nauwelijks meer bewegen, wij kunnen niet meer deelnemen aan activiteiten en worden gedwongen rust te nemen.

Al onze gewrichten laten ons bewegen: strekken, bukken, buigen, zwaaien, draaien, lopen etc. Wordt een gewricht stijf en pijnlijk, waardoor wij ons niet meer voort kunnen bewegen dan zouden wij erover kunnen nadenken waarom en of wij in het dagelijkse leven ook strak en stijf op ons stuk blijven staan. Ben ik innerlijk ook star en onbewegelijk? Omdat wij, zoals hierboven reeds vermeld, te maken hebben met polariteiten en “de wet van de complementariteit” zal men regelmatig het navolgende opmerken bij mensen die protheses zoals nieuwe heup-en kniegewrichten aangemeten hebben gekregen: Wanneer een mens van binnen onbewegelijk is, starre opvattingen heeft, maar naar buiten in zijn houding het tegendeel probeert uit te stralen, dan zal het lichaam (onze gewrichten) zich daar niets van aantrekken, het is bijna alsof de heup of het kniegewricht dit corrigeert en ons dwingt naar grotere oprechtheid, naar eerlijk naar onszelf te kijken.

Reuma is een verzamelnaam voor allerlei spier-en gewrichtsaandoeningen. Het is echter altijd verbonden aan ontstekingen, waarna deformatie en/of verharding optreedt.
Meestal begint een reumatische aandoening met stijfheid. Men staat totaal verstijft op uit het bed of de stoel. Zodra men maar gaat bewegen dan verbetert de stijfheid. Meestal gaan de klachten van links naar rechts en vv en veelal symmetrisch.

Het merendeel van de mensen die vallen onder “reumatische” patiënten klagen maar weinig. Het zijn doorzetters. Ze gaan stug door. Ze willen geen acht slaan op hun pijnen. Voorheen zijn het vaak heel actieve mensen geweest, in het bijzonder maakten ze zich dienstbaar voor hun medemens. Perfectionistisch en zeer nauwgezet. Deze karaktereigenschappen laten een soort starheid zien.
Rusteloos en actief maakten zij zich nuttig. Het lijkt wel of er een te veel aan beweging is geweest, dat nu gecompenseerd wordt door onbeweeglijkheid. Wat is aangetoond, is dat bij het meten van spierspanning van patiënten met reumatische aandoeningen, deze altijd sterk verhoogd is. Allerlei prikkels leiden tot een verhoogde spierspanning. Dit is niet ontladen energie, die zich omzet in ontstekingen, verharding en ten gevolge daarvan in pijn.
Soms leidt deze verhoogde spierspanning tot het samentrekken van pezen en spieren zoals wij bij Dupuytren zien. De vuist kan bijna een gebalde vuist worden. In ieder geval kan de hand niet meer geopend worden. Een open hand staat voor vrede, het is een gebaar. Wij reiken iemand de hand. Je zou je kunnen afvragen of reumatische patiënten ergens binnen in hun systeem, agressie onderdrukken. Verdringt een reumatische patiënt zijn agressie is in deze de vraag en compenseert de reuma patiënt dit omdat hij zich schuldig voelt over zijn eigen agressie, door middel van hulpvaardigheid en opoffering? Heel vaak is er een merkwaardige combinatie binnen in de reuma patiënt te weten: menslievendheid/onbaatzuchtigheid gecombineerd met dominantie. Tweemaal meer vrouwen leiden aan reumatische aandoeningen dan mannen. Zou dit te verklaren zijn vanuit het feit dat het overgrote deel van de vrouwen vijandige impulsen onderdrukt?

De meeste reuma patiënten weigeren naar zichzelf te kijken, naar de manier waarop zij met problemen omgaan. Ze zijn niet zo lief voor zichzelf. Ondanks de pijn gaan zij stug door.
Het lijkt er veel op dat dit te maken heeft met het onvermogen zich aan te passen.

Depressie

Zoals op deze website al geschreven kent men verschillende depressies. Het woord depressie is afgeleid van het Latijnse woord “deprimere” wat onderdrukken, neerdrukken betekent.
Bij depressie zien wij doorgaans een terugtrekking in betrokkenheid, wij blokkeren onze activiteit. Wij hebben er geen zin meer in. Depressies zijn meestal gekoppeld aan een grote verscheidenheid van lichamelijke symptomen. Moe, slapeloosheid, geen eetlust of overmatige eetlust hebben, hartkloppingen, menstruatiestoornissen, hoofdpijn, buikpijn etc.
Onderdrukking van agressie naar het lichamelijke niveau is reeds besproken. Als wij de agressie naar het psychische niveau onderdrukken dan kan van daaruit een depressie voortkomen al dan niet icm lichamelijke symptomen.
Een depressief persoon handelt niet meer, wordt uiteindelijk passief. Het is alsof er geen verantwoordelijkheid meer wordt genomen. Wij doen gedwongen afstand van het deel uitmaken van het leven.
Al het levende om ons heen: deel uitmaken van, beweging, afwisseling, samen zijn, contacten leggen etc. wordt buitengesloten, afgewezen. Angst om verantwoordelijkheid te nemen voor is één van de belangrijkste thema’s binnen depressieve patiënten. Veel depressieve mensen zijn moe en slapen veel. Dit lijkt een vlucht voor activiteit en bewustwording. Men ontvlucht als het ware de realiteit.

De tegenpool van leven en deel uitmaken van is dood. Zou er “onbewust” een conflict kunnen zijn ontstaan bestaande uit het feit dat de angst voor het leven net zo groot is geworden als de angst voor de dood?
Depressie is in zo goed als alle gevallen gebaseerd op het onvermogen om te leven.

Kanker

Over kanker heb ik reeds op de website geschreven, dus zal ik hierover niet veel uitweiden.
Kanker is één van de meest beladen ziekteprocessen binnen ons lichaam. Bij kanker heeft men het altijd over strijd en lijden. Zodra het woord kanker wordt genoemd ontstaat er angst, meer nog doodsangst.
Ons lichaam probeert altijd harmonie te creëren, het stuurt aan het te laten doen wat het moet doen, maar op enig tijdstip, merkwaardiger wijze, krijgen wij te maken met ongehoorzame cellen. Zij trekken zich niets meer van harmonie aan. Ze gaan hun eigen gang.
Ze gaan overheersen en domineren.
Wij allen maken deel uit van een groter geheel. Een mens maakt bijvoorbeeld deel uit van de mensheid netzoals een boom deel uitmaakt van een bos of een landschap.
Ons lichaam wil altijd overleven, daarop heeft het zich ingesteld. Wij verwachten dat ons lichaam, onze organen doen wat het moet doen en wij zodoende ook overleven.
Als er lichte ontaarding binnen in ons systeem ontstaat, dan overleven wij dit doorgaans wel. Daardoor komen wij niet daadwerkelijk in levensgevaar. Maar als de grens wordt overschreden dan raakt ons voortbestaan in gevaar.

Bij zo goed als elke andere ziekte neemt ons systeem tegenmaatregelen. Als deze tegenmaatregelen succesvol zijn dan leven wij verder, zo niet dan komen wij te “over”lijden.
Vreemd genoeg lijkt het wel of ons lichaam bij het ontwikkelen van kanker meestal helemaal geen tegenmaatregelen neemt. (Hoewel men ook inkapseling van kwaadaardige cellen kan tegenkomen, die men zoals u begrijpt natuurlijk niet moet gaan puncteren). Ons lichaam kijkt passief toe hoe cellen zich steeds dwarser gaan gedragen.
De vraag blijft bestaan, waarom de eens zo brave cel, zich tegen ons gaat keren.
De kankercel gaat zich vrij en onafhankelijk gedragen. Het vormt eigen staatjes. Hij is afgescheiden van… Niet langer ondergeschikt aan, maar zelf bepalend. Een kankercel is een egoïstische cel. De cel denkt alleen aan zijn eigenbelang en ziet niet meer het geheel waarvan hij deel uitmaakt. Tot dat zijn voedingsbodem uitgeput raakt, pas dan komt er het besef dat het zichzelf te gronde heeft gericht.

Alles om ons heen bestaat uit energie, wij maken deel uit van die energie, netzoals een boom deel uitmaakt van een bos of een landschap, maken wij deel uit van de collectieve energie.
Als wij naar de energie om ons heen kijken dan verwoord deze ons kankerproces. Al jarenlang houden wij ons bezig met het overschrijden van alle grenzen, meedogenloos vernietigen wij alles wat er op onze weg komt als dit ons eigen belang in de weg staat. Dit geldt voor de politiek, de commercie, de religie en vaak ook privé.
Onze eigen doelstellingen en belangen prevaleren, zonder respect voor welke grens dan ook en zo werken wij aan onze eigen ondergang.
Wij leggen enorme communicatiesystemen aan, waarbij alle energetische velden verstoord raken, maar zijn niet meer in staat met onze eigen partners of buren te communiceren.
Onze hele maatschappij is gebaseerd op groei en nog eens groei.
Wij zien dit als vooruitgang, terwijl de al beschreven tegenpool duidelijk is namelijk ondergang. Helemaal aan het begin van dit artikel verwoorde ik dit al:

“Als wij één van de polen gaan versterken en geen aandacht aan de ander schenken, dan groeit de ander rechtevenredig mee. Licht en donker staan tegenover elkaar. Maar het ene hangt af van het andere, zoals de stap van het rechterbeen van die van de linker. (tekst sandokai)”

Deel dit artikel op..
Dit bericht is geplaatst in Artikelen D. Bookmark de permalink.