Hoe de kwaliteit van je leven nu is, zegt hoe je in het verleden geleefd hebt; hoe je nu leeft zegt hoe de kwaliteit van je toekomst zal zijn.
Geluk of een gelukkiger leven heeft te maken met hoe je in het heden, in het nu van dat moment omgaat met de kwaliteit van dat ogenblik.
Emoties zoals wrok, haat, woede, boosheid zijn vanuit mijn visie de meest ziekmakende emoties. ‘Negatieve’emoties blokkeren de doorstroming van energie en als energie niet meer kan vloeien worden we op korte of langere termijn ziek.
Ik heb nog nooit gehoord dat iemand aangeeft ziek geworden te zijn omdat hij zo gelukkig is en/of in vrede met zichzelf en andere leeft.
Maar weinig mensen staan er werkelijk bij stil waarom ze nu eigenlijk boos geworden zijn en waarom ze deze boosheid nog steeds bij zich dragen.
Maar al te vaak komt het in consulten voor indien ik vraag naar situaties uit het verleden, dat mensen vertellen hoe boos en gekwetst ze zich hebben gevoeld. Daarna volgt vaak: “maar ik ben er klaar mee, het doet me niets meer”. Als ik op zo’n moment werkelijk in iemands ogen kijk zie ik letterlijk de boosheid, de kwetsing, het verdriet in de ogen terug. Dan is men er dus in het geheel niet klaar mee, maar draagt men het nog steeds bij zich.
Deze mensen hebben slechts de emotie(s) weggestopt omdat ze het niet meer willen voelen.
Een andere situatie is dat mensen boos zijn op zich zelf en dat projecteren op anderen.
Het is een universele wet dat hetgeen je uitdraagt altijd weer bij jezelf terugkomt. Men blijft dus steeds weer in het zelfde cirkeltje ronddraaien, omdat door de reactie die je van mensen krijgt je boosheid verder wordt gevoed.
Onderstaande 3 casussen zijn een voorbeeld van beide situaties.
Het daadwerkelijk loslaten van emoties/gevoelens waar je ziek van wordt is niet zo makkelijk als het lijkt. Meestal is het zo dat je pas werkelijk iets kunt laten gaan als je het eerst in diepte hebt beleefd/gevoeld/verwerkt en dat kan pijnlijk zijn. Misschien is loslaten wel hetzelfde als het vergeven van anderen en/of jezelf.
Moeilijke dingen om los te laten zijn verwachtingspatronen danwel een bepaald beeld dat iemand heeft van hoe het zou moeten zijn of altijd heeft gedacht dat het zo is. Als het iemands overtuiging is dat iedereen eerlijk, loyaal en recht door zee is dan is het erg moeilijk te accepteren dat dat niet zo is als je iets mee maakt dat totaal haaks staat op wat je altijd hebt gedacht. Ineens klopt dat beeld helemaal niet meer. Er dient dan in jezelf ruimte gemaakt te worden voor het besef dat niet iedereen eerlijk, loyaal en recht door zee is. Een dergelijk beeld komt veel meer overeen met de werkelijkheid.
Als dit verwerkt is en je kunt daarna weer een overwegend positief beeld op de maatschappij hebben waarin ook oneerlijke mensen rondlopen en je kunt dit gegeven accepteren, dan beschik je over voldoende veerkracht c.q. kracht.
Casus 1
Een mevrouw komt met klachten in haar spijsverteringssysteem. Deze bestaan uit: brandend maagzuur tot aan de keel, pijn in de rechter onderbuik, regelmatig diarree of obstipatie, winderigheid, zo eens in de 2 a 3 weken heftige krampaanvallen in maag en/of buik. Haar ontlasting bevat vaak onverteerde voeding.
Voor de rest zijn er geen lichamelijke klachten en ook voelt ze zich mentaal en emotioneel prima zegt zij. De manier waarop zij dit zegt, haar hele uitstraling en de combinatie daarvan met haar fysieke klachten doen echter anders vermoeden.
Ze is dorstig en nogal warmbloedig aangelegd, ze transpireert daardoor erg veel. Ze is extreem gesloten over haar persoonlijke leven.
Aan het einde van het consult vraagt zij aan de homeopate hoe lang er voor nodig zal zijn om van haar klachten af te komen. Het antwoord van de homeopate daarop is dat dat afhankelijk zal zijn van de tijd die zij nodig heeft om haar boosheid los te laten.
Boos roept deze mevrouw: “ik ben nooit boos”! “hoe komt U bij zo’n achterlijk idee”, waarop baseert U dat”. Een verklaring volgt. Deze mevrouw is het er echter niet mee eens. Er speelt niets in haar leven waarover zij boos is.
Na het consult krijgt zij het middel gelijk mee.
Als zij na 6 weken terugkomt, vertelt zij de eerste 2 dagen na inname van het middel een explosie aan krampen te hebben gehad. Ze schreeuwde het letterlijk uit van de pijn. Daarna ging het veel beter. Opgetogen vertelt zij dat zij een brief aan haar zoon heeft geschreven, die zij al 4 jaar niet meer had gezien. Daarop heeft hij zeer positief gereageerd en een ontmoeting volgde. Op de vraag van de homeopate wat er dan is gebeurd waardoor het contact verbroken werd ontrolt zich een verhaal. In tranen vertelt ze dat ze in het vorige consult toch boos werd omdat de homeopate de vinger op de zere plek had gelegd en zij dacht dat ze e.a. allang een ‘plaatsje’ had gegeven. Van huis uit had zij meegekregen de vuile was niet buiten te hangen en dat het al helemaal uit den boze was om boos te worden. Ze is opgelucht dat het contact met haar zoon is hersteld en dat beiden gaan proberen hun relatie als moeder en zoon weer op te bouwen.
Zij heeft geen maagzuur meer, geen krampen meer gehad, haar ontlasting is bijna normaal te noemen, haar buik/maag doet niet meer pijn. Wat is gebleven is de winderigheid en de transpiratie.
Besloten wordt even af te wachten. Na 2 weken belt zij dat zij een blaasontsteking heeft gekregen. Aan de hand van de symptomen stuurt de homeopate haar een middel toe met tevens het advies vit C en cranberry te gebruiken.
Na 10 weken volgt het 3e consult. Zij vertelt dat nu ook het contact met haar zus is hersteld. Verbaasd vraagt de homeopate wat er dan aan de hand was. Weer volgt er een verhaal.
Aan het einde van het consult vraagt de homeopate of er nog meer boosheid zit. Nee zegt ze, dit was het en ik ben dus echt niet boos meer. Ik zie nu in hoe krankzinnig dit alles is geweest en voel dat ik een ander mens ben. Ik voel mij op de een of andere manier vrij. Ik heb ook meer energie en voel me positiever.
Besloten wordt geen consulten meer te hebben en dat zij belt als er iets aan de hand zou zijn.
Aantal consulten: 3
Aantal middelen: 2
Behandelduur: 4 maanden
Casus 2
Een meneer komt met een scala aan klachten. Op de voorgrond staan de enorme migraine aanvallen in combinatie met huiduitslag.
De migraine aanvallen zijn een jaar of 5 geleden begonnen. Ze komen vanuit de nek, zijn bonkend van aard. Enorme geluid-en lichtgevoeligheid. Niet misselijk, maar tijdens de hoofdpijn voelt zijn tong als verlamd aan.
De homeopate vraagt naar de leefsituatie die er 5 jaar geleden was.
Het blijkt dat deze meneer toen ontslag kreeg vanwege reorganisatie. Hij was toen 57 jaar en werkte al 34 jaar bij deze werkgever. Hij maakte veel overuren en ze konden altijd een beroep op hem doen.
Ik ben eigenlijk gewoon weggetreiterd zegt hij.”Ze gaven me steeds een andere functie, ik werd steeds verder gedegradeerd. Het ontbrak er nog maar aan dat ik uiteindelijk niet met een schoteltje bij de toiletten zat. Ik ging toen voor het eerst met tegenzin naar mijn werk. Ik werd steeds vaker ziek. Toen kwam er weer een reorganisatie en kreeg ik een gesprek. Toen zeiden ze tegen me: “Je kunt het tempo van onze organisatie niet meer aan, we hebben geprobeerd je te ontlasten door je simpeler werk te laten doen, maar dat blijkt onvoldoende”. Misschien is het wat voor je om in onze uittreedregeling te stappen”.
“Ik zat verbijsterd te luisteren en wilde die hypocriete grijnzen wel van hun gezicht af rammen; maar ja daar heb je jezelf alleen maar mee. “
Naarmate het verhaal vordert windt deze meneer zich steeds heftiger op. Hij klapt bijna werkelijk uit elkaar van woede.
“Afgeschreven ben ik door die lui, ik kreeg vorig jaar geen eens meer een kerstpakket. Heb ik me daar al die jaren voor uit de naad gewerkt? “ Door weer en wind ben ik voor ze gegaan, niets was me te veel en dan krijg je dat.”Dan komen ze van zo’n bureau en bekijkt zo’n bureau welke mensen eruit kunnen of welke afdelingen weg kunnen, ze kunnen je dan net zo goed gewoon afschieten, want hieraan gaat een normaal mens toch kapot”.
Uiteindelijk weet de homeopate de man te kalmeren.
Zij vraagt hem wat deze boosheid hem uiteindelijk heeft gebracht.
Zij vraagt hem naar positieve dingen in zijn huidige leven en gelukkig zijn die er ook.
Hij houdt van Indisch eten, lekker pittig en alcohol daar haalt hij zijn neus ook niet voor op.
Op grond van deze gegevens en nog een aantal anderen krijgt hij zijn middel gelijk mee.
Na 5 weken komt deze meneer terug. Hij vertelt dat hij binnen een ½ uur na inname van het middel hoofdpijn kreeg. Deze hield 3 dagen aan en was niet te onderdrukken met reguliere medicatie. Daarna heeft hij 3 weken helemaal geen hoofdpijn gehad. Daarna nog 2x.
Er volgt een diepgaand gesprek en geen middel.
Na 4 weken gaat de telefoon, de hoofdpijn neemt qua frequentie de afgelopen week toe. Het middel wordt herhaald.
Daarna gaat het wat op en af. Maar globaal genomen gaat het beter.
Er volgen een aantal consulten waarin er alleen wordt gepraat en eigenlijk gaat het steeds beter. Hij is weer gaan vissen en is lid geworden van een bridgeclub.
In het laatste consult vertelt hij dat hij nog 1x een enorme pijn heeft gehad nadat hij ’s nachts over zijn vroegere werk heeft gedroomd. Daarna heeft hij geen hoofdpijn meer gehad.
Hij drinkt veel minder, heeft weer energie en volgens zijn vrouw heeft hij het niet meer over zijn werk. Zijn huidklachten zijn bijna weg.
Hij zegt: Ik begrijp nu dat mijn vroegere werkgever nog steeds macht over mij had. Zelfs na 5 jaar nog. Ik heb het ze vergeven en ga weer verder met mijn leven.”
En zo is het maar net. Een probleem is niet het probleem, het probleem is hoe je er mee omgaat.
Aantal consulten: 9
Aantal middelen: 1 in 2 verschillende potenties, 3x gegeven.
Behandelduur: 13 maanden
In de verschillende gespreken die er zijn geweest met deze meneer heb ik getracht deze meneer in te laten zien dat zijn werkgever niet verantwoordelijk is voor zijn verdere leven. Dat het altijd aan jezelf ligt hoe jouw leven verdergaat, na een vervelende of traumatische ervaring.
Zijn werkgever is wel verantwoordelijk voor wat hij heeft gedaan en gezegd, maar niet voor hoe het dan verder gaat met hemzelf.
In het begin was dat maar moeilijk te begrijpen, immers door wat de werkgever heeft gedaan, was hij helemaal van slag en hoe zijn leven er daarna verder uitziet/zag, was daarmee gedeeltelijk verbonden.
Zolang je echter steeds maar weer je gevoel en welzijn of liever gezegd je niet welzijn blijft koppelen aan de gebeurtenis of de ‘dader’ kom je er niet los van en blijf je in hetzelfde cirkeltje ronddraaien.
Wie met zijn gezicht naar het verleden blijft staan, staat altijd met zijn rug naar de toekomst.
Casus 3
Een jonge vrouw van 27 jaar komt met de klacht altijd maar moe te zijn.
Omdat ze altijd maar moe is, laat haar humeur te wensen over. Ook heeft zij chronisch last van hoofdpijn.
4 jaar geleden kreeg zij een auto-ongeluk. Zij werd uit de auto geslingerd en werd aangereden door weer een andere auto die haar been raakte, dat ten gevolge daarvan werd verbrijzeld en niet meer kon worden gered. Haar toenmalige vriend maakte na 4 maanden hun relatie uit, omdat hij niet met een gehandicapte wilde leven.
Het ongeluk werd veroorzaakt door de bestuurder van de tegemoetkomende auto. Deze rookte een sigaret en het vuur viel op zijn schoot, waardoor hij een slingerbeweging met zijn auto maakte en haar aanreed. Op het moment dat zij het verhaal vertelt, schieten haar ogen vuur. Omstandig vertelt zij over het verbod over mobiel bellen, maar er zou ook een verbod op het roken in de auto moeten komen etc etc. Gaandeweg het consult vraagt de homeopate of zij ook boos op zichzelf is? “Ik, boos op mezelf? Nee waarom, het is toch mijn schuld niet? “
“Als die ………. niet had gerookt in zijn auto dan…………….” Tja, dat is natuurlijk waar, maar als zij haar gordel in de auto had gedragen dan………….
Boos zegt zij: “oh dus het is mijn schuld? Dat is helemaal mooi! De homeopate zegt dat je nooit weet hoe dingen waren gegaan als….. Dat het enige dat zij weet is dat er een ongeluk heeft plaatsgevonden dat het leven van een jonge vrouw heeft veranderd. Dat dat het gegeven is, niet meer en niet minder. Dat dat niet terug te draaien is, dat is nu eenmaal zo en dat ieder mens daar op zijn eigen manier mee om gaat. Dat haar relatie werd verbroken zegt iets over die vriend en niet over haar, het ongeluk of de veroorzaker van dat ongeluk.
Er volgt een diep gesprek van meer dan 1 ½ uur.
Na het consult krijgt de vrouw haar middel mee. 1 week na het consult belt de vrouw op, dat zij niet meer komt.
Weer 3 weken verder maakt zij toch een afspraak. In dat consult vertelt zij dat ze naar aanleiding van het vorige gesprek is gaan nadenken en dat ze graag nog het e.a. wil bespreken.
Dat gesprek volgt. Het is een emotioneel gesprek waarin de vrouw vertelt: “Als U eens wist, hoe vaak ik niet heb gedacht, als ik die gordel nou had gedragen dan….. of waarom moest ik per se via die weg rijden, dat deed ik anders ook nooit… etc
U had gelijk toen U zei, dat ik ook kwaad op mezelf was. Natuurlijk was ik ook boos op die man en ook op mijn toenmalige vriend, maar ook op mezelf. Ik projecteerde inderdaad AL mijn boosheid op die man.
Toen werd ik ook nog boos op U, omdat U zei dat die man niet in zijn auto is gestapt met het idee, eens kijken tegen welke auto ik op kan rijden, in de hoop iemand letsel toe te brengen, waardoor ook nog eens haar relatie eindigt. Dat kwam wat hard aan, maar dat klopt helemaal. Ik heb die man een paar dagen geleden een brief geschreven, ik hoop dat hij niet is verhuisd. Ik heb er nooit bij stil gestaan dat die man het misschien ook wel heel zwaar heeft gehad of misschien nog wel heeft, omdat hij mij aanreed met alle gevolgen van dien. Ik heb inderdaad alleen maar vanuit mijn oogpunt gekeken.
Zij krijgt een ander middel.
Na 5 weken komt zij terug. Ze heeft antwoord gehad van de veroorzaker van het ongeval. Zij heeft een afspraak met hem en zijn vrouw gemaakt dat volgende week gaat plaatsvinden.
Haar hoofdpijn is weg en ze heeft iets meer energie. Ze slaapt veel beter.
De daarop volgende week belt zij dat zij het gesprek heeft gehad en dat die man eigenlijk heel erg aardig is. Dat hij zelfs nog 2x in het ziekenhuis is geweest, maar dat zij zich dit helemaal niet meer had herinnerd, maar dat dat inderdaad klopt. Hij rookt nog steeds zegt zij, maar niet meer in de auto. Het ongeluk drukte zwaar op zijn hart en hij heeft zich tijden rot gevoeld. Hij ontwikkelde slaapproblemen en kwam onder behandeling van een psycholoog. Zij vertelt dat ze er nooit bij stil heeft gestaan wat dat ongeluk voor hem betekende en dat ze hem met heel haar hart heeft vergeven.
Haar energie is veel beter.
Deze mevrouw komt nog 2x terug zonder dat zij homeopatische medicatie krijgt.
Op dit moment ( oktober 2007) gaat het enorm goed met haar.
Aantal consulten: 7
Aantal middelen: 3
Behandelduur: 18 maanden.
De Amerikaanse psycholoog Robert D.Enright heeft een 4 stappen plan ontwikkeld om tot vergeving/loslaten te komen. Deze behelzen in het kort:
Het bewustwordingsproces. Je wordt je er bewust van wat je graag zou willen loslaten.
Dat kan op zich van alles zijn. Een relatie, een gewoonte, oud zeer of kwetsing uit het verleden, piekeren etc.
Je gaat inzien hoe datgene wat je wilt loslaten een deel van je leven is geworden en wat dat voor je betekent.
Je gaat de confrontatie aan met de gevoelens die daar bij horen of met hetgeen je hebt weggestopt. Gevoelens als: schaamte, schuld, jaloezie, wrok, woede, koppig zijn. Het besef groeit hoe deze gevoels je leven sturen en je accepteert dat. Zo is het nu eenmaal en niet anders.
Het besef groeit dat het niet altijd zo hoeft te blijven. Een leven zonder dit gevoel of deze gevoelens is ook mogelijk.
Als je dit beseft dan rijst gelijk de vraag, ontstaat er dan een leegte die nu wordt opgevuld door deze emoties/gevoelens? En zo ja kan ik daar een andere invulling aan geven? Het kan pijnlijk zijn om te zien dat het enige dat je leven heeft gevuld in het verleden datgene is dat je zo dolgraag wilt loslaten.
Het besef groeit dat de enige die de sleutel heeft tot het oplossen daarvan jijzelf bent. Je gaat afscheid nemen van datgene wat je heeft beheerst.
Daarna volgt de fase van reflectie. Wat heb ik hiervan geleerd?, hoe ben ik er door veranderd?, ben ik wijzer, vrijer in mijzelf en liefdevoller geworden?
Ieder mens die niet kan loslaten om wat voor reden dan ook creëert zijn eigen gevangenis. De sleutel die tot vrijheid leidt dragen zij allen bij zich.
