Steeds weer wordt benadrukt dat het mediterane dieet er voor zorgt dat er minder gezondheidsproblemen optreden. Waaraan voorbijgegaan wordt is dat mensen die van oorsprong mediteraan eten ook een geheel andere instelling hebben. Manana, demain, aupio, domani, zijn veel gehoorde woorden.
Het motto in deze landen is over het algemeen: Komt het vandaag niet dan komt het morgen wel en kan het morgen ook niet, nou da’s dan jammer, ooit zal het wel gebeuren.
Een siesta tussendoor, lekker toch? Tijd nemen om te eten, gezellig met zijn allen eten. Tijd voor een praatje, tijd voor ontspanning.
Wat zien wij doorgaans in Nederland? Wel, als iemand iets te laat is voor zijn afspraak gaan we bekand door het dak, een praatje aan de kassa, vergeet het maar, dat mag niet, zeker in de randstad niet. We trommelen dan ongeduldig, gaan zuchten als we er achter staan. De ander moet immers weten dat wij haast hebben.
Dat hebben we ook, altijd haast. Het lijkt volksziekte nummer 1 geworden.
Een beetje gezonde stress is helemaal niet erg, maar verkeren we doorlopend in stress dan gaat er uiteindelijk toch echt iets mis.
Het is blijkbaar erg moeilijk om een onderscheid te maken tussen wat we zouden willen doen en wat we zouden kunnen doen. Men wordt een slaaf van de eigen agenda of van de eigen gedachten over wat we allemaal nog moeten.
Toch blijft het een kwestie van prioriteiten stellen. Ooit heb ik iemand die steeds maar erg druk was een lijstje laten maken met: heel erg belangrijk, heel belangrijk, belangrijk, minder belangrijk en onbelangrijk. Heel erg belangrijk: op 1 stond familie. Uiteindelijk bleek dat er meer tijd ging naar hele andere dingen dan familie. Stap voor stap zijn wij de lijst afgegaan en uiteindelijk bleek dat die dingen die onder heel belangrijk stonden en als zodanig ook werden ervaren, benaderd werden qua tijd als minder belangrijk of onbelangrijk. Het uitdiepen van wie ben je? en waarom doe je zo druk? is heel verhelderend geweest, maar was ook confronterend.
De problemen beginnen vaak als wij aan bepaalde verwachtingen willen voldoen. De verwachtingen die de buitenwereld van ons heeft en/of de verwachtingen die wij van onszelf hebben.
Voelen we ons onzeker of zijn we faalangstig dan wordt er vaak gecompenseerd door alles perfect te willen doen. Als je alles perfect wilt doen om geen kritiek te hoeven aanhoren, die het zelfvertrouwen verder zou kunnen aantasten, moet men maar al te vaak boven zijn kunnen presteren of alle zeilen bijzetten/op de tenen lopen om het allemaal te kunnen bolwerken.
Vergeten wordt dat wij niet alles kunnen en dat dat ook gewoon mag. We hoeven niet perfect te zijn. Allemaal bezitten wij talenten. Er zijn dingen waar wij goed in zijn, dingen waar we minder goed in zijn en dingen waarin we helemaal niet goed zijn. Dat mag. We zijn allemaal maar mensen.
Als wij onder druk gaan proberen om die dingen waar we helemaal niet goed in zijn, perfect te laten zijn, zal er stress ontstaan. Het is niet erg om te proberen jezelf ergens in te verbeteren, je hele leven bestaat uit een leerproces, het is de tijdsdruk die wij of anderen erop zetten en het gevoel te falen als blijkt dat we er nog niet aan toe zijn. Op het moment dat het ego gaat meespelen, de eer, de roem, het aanzien, de bewijsdrang, dan worden we daar echt niet gelukkiger van.
We leven in een tijdperk dat we alles willen: een perfecte relatie, een perfecte baan, perfecte vrienden,perfecte collega’s, veel geld verdienen, een mooie auto van alle comfort voorzien, elk jaar liefst meerdere malen op vakantie, een mooi huis, een mooie inrichting, veel ruimte, een goede gezondheid, geluk, liefde en wat al niet meer. Je kunt je afvragen hoe reëel dat eigenlijk is, of je daar daadwerkelijk gelukkig van wordt. Je gelukkig voelen komt echter niet van buitenaf, maar van binnenuit. Bepaalde factoren die van buitenaf komen kunnen er wel een bijdrage aan leveren, maar zijn nooit het geluk zelf.
We leven teveel in ons hoofd in plaats van in ons hart. We vergelijken ons te veel met anderen waarvan we denken dat deze het beter voor elkaar hebben.
Een voorbeeld casus dat het ook anders kan treft U hieronder.
Casus 1
Een gefortuneerde man van rond de 50 jaar, komt op consult. De klachten zijn hoge bloeddruk, hartritmestoornissen,veel hoofdpijn, maagklachten, gewrichtsproblemen en vermoeidheid.
Het is iemand met goed zakelijk inzicht, die als hij zich een doel heeft gesteld dit ook absoluut wil verwezenlijken. Letterlijk zegt hij: “het kan linksom, het kan rechtsom maar mijn doel zal ik altijd bereiken”. Tot voor kort werkte hij gemiddeld 70 uur in de week. Was altijd veel van huis. “Nu laat mijn lichaam me in de steek “zegt hij. “Ik kan niet meer zoals ik wil”.” Ik gebruik bloeddrukverlagers, hartmedicatie, zuurremmers, maagbeschermers, pijnstillers en slaaptabletten”.
“Mijn vrouw stuurt me, ik geloof niet in homeopathie”.
We raken aan de praat over zijn leven. Wat beweegt hem, hoe staat hij in het leven en waarom? Hoe was dat als klein kind. Gezinssituaties e.d. Op de vraag wat betekenen deze klachten voor U? Antwoord hij:”Ik kan er niet tegen dat ik niet meer kan zoals ik wil”. “Ik lijk wel een chemische fabriek”. “Als ik mijn pillen niet neem dat kan ik niets meer”. Ik wil dat mijn lichaam weer gaat functioneren, zonder die pillen”. Als de vraag gesteld wordt: “en als alles dan weer goed zou werken, wat gaat U dan doen”? Zegt hij: “dan kan ik de draad weer oppakken, waar hij nu is blijven liggen”.
Deze meneer begrijpt niet dat hij al jarenlang roofbouw op zijn lichaam aan het plegen is. “Het is duidelijk dat zodra hij zich beter gaat voelen, hij stelselmatig door zal gaan met datgene waar hij ziek van is geworden.
Gaandeweg het consult wordt steeds duidelijker waarom deze meneer doet wat hij doet.
We praten daarover, maar hij is het niet eens met de analyse.
Er volgt een homeopatisch middel.
Na 6 weken komt hij terug en zegt: Ik ben veel moeier geworden, mijn hoofdpijn gaat wel beter, de rest is hetzelfde.
We bespreken het e.e.a., gaan wat dieper op dingen in en er wordt een ander middel gegeven in een LM potentie.
Als hij na 8 weken terugkomt, oogt hij ontspannender. Zijn bloeddruk is gedaald, zijn hoofdpijn is weg, hij is minder vermoeid. Hij gebruikt minder pijnstillers.
Er volgen nog een aantal consulten, waarbij de lichamelijke klachten min of meer hetzelfde blijven, maar waarin heel veel besproken wordt. Zijn manier van praten, zijn uiterlijke expressie wordt milder, zachter haast. Er ontstaat meer inzicht , zien waar het fout is gegaan, dat zijn lichaam hem niet in de steek liet, maar hem iets duidelijk wilde maken. Dat je niet altijd in je hoofd kunt leven. Dat meer niet altijd beter is.
Uiteindelijk is zijn conclusie in de laatste consulten dat hij toch niet zo gelukkig is met zijn manier van leven als hij altijd dacht, dat het eigenlijk niet echt bevredigend is. Hij begrijpt ook waarom het eerst allemaal zo belangrijk leek. Zodra dingen duidelijker gaan worden beginnen klachten te verdwijnen.
In overleg met de huisarts/specialist gaan wij medicatie afbouwen en eigenlijk gaat dat heel goed.
De consulten gaan steeds dieper en het lijkt erop of er een bewustzijn ontstaat dat er niet eerder is uitgekomen. Deze meneer gaat dingen zien/ervaren op een manier die hij niet eerder heeft ontdekt in zichzelf.
Na 2 jaar gebruikt deze meneer alleen nog hartmedicatie, omdat de specialist er niet echt aan wil om het af te bouwen.
Deze meneer heeft uiteindelijk in overleg met zijn vrouw zijn functies in het bedrijfsleven neergelegd, heeft zijn huis verkocht en woont nu in het buitenland, alwaar hij zich inzet voor minder bedeelden.
Hij gebruikt zijn zakelijk inzicht om mensen te adviseren en te steunen.
In 2007 was er voor het laatst contact door middel van een toegestuurd kaartje met de tekst: Ben nu aan het leven, het kan inderdaad anders.!
Aantal consulten: ongeveer 28, waarvan grotendeels gebaseerd op contemplatieve psychologie icm klassieke homeopathie
Aantal middelen: 2
Behandelingsduur: 19 maanden
