Ik heb er al vaak een artikel aan gewijd. Stress! Ongezonde stress! Steeds meer mensen raken totaal van het pad af, ook kinderen ontkomen daar niet langer aan.
Burn-out, totaal doorgedraaid, je hondsberoerd voelen, van angst de straat niet meer op durven, hyperventileren, slecht slapen en oververmoeid zijn. Het komt in mijn praktijk steeds vaker voor dat mensen deze klachten hebben. Zo’n 25 tot 30 jaar geleden waren de klachten waarmee mensen kwamen heel anders en ook veel sneller te verhelpen. Mensen worden zieker. Zieker op een dieper niveau. We zien een toename van agressie en steeds diepere depressies. Pubers die steeds vaker hun heil zoeken in pilletjes, blowen en alcohol. Basis school kinderen die totaal onhandelbaar zijn.
De farmacie vaart er wel bij, maar is dat dan ook een oplossing. Nee, zeker op langere termijn niet.
Er zijn een aantal oorzaken voor te noemen, een paar daarvan zijn:
- Onzekerheid over de toekomst
- De overheid
- Berichtgeving in de media
- Werkdruk
- Ernstige financiële problemen
Daardoor ontstaat o.a. :
- Het totaal verliezen van vertrouwen hebben in……….
- Je onmachtig voelen om………….
- Het gevoel nergens meer enige controle over te hebben………
- Geen zeggenschap meer hebben over………….
- Overgeleverd te zijn aan…………
- Niet meer geloven in………..
- Angst…………
Een groot deel van de mensen heeft het gevoel op hun hoede te moeten zijn, ze zijn de hele dag door gespannen en kunnen zich niet meer ontspannen.
Een aantal mensen in mijn praktijk gaven toestemming om hun verhaal anoniem te mogen publiceren.
Casus 1
Een meneer van rond de 58 jaar, altijd zzp’er geweest, heeft helaas zijn bedrijfje moeten sluiten. Er ging meer geld uit dan dat erin kwam. “Ik dacht voordat ik helemaal in grote schulden zit, moet ik stoppen” Met pijn in zijn hart stopte hij zijn kleine eenmansbedrijfje. Dit voelde als een enorm verdriet, een soort rouwproces, als falen. “Als kleine zelfstandige had ik natuurlijk geen WW uitkering”. Ik dacht met mijn knowhow heb ik zo een baan. Helaas bleek dit toch iets anders uit te pakken. Het geld dat deze meneer had weggespaard voor zijn pensioen moest hij gebruiken om in zijn levensonderhoud te voorzien. “niets aan de hand dacht ik nog, ik ben gewend de tering naar de nering te zetten”. Uiteindelijk kon hij de hypotheek niet meer betalen en kreeg hij ook zijn huis niet verkocht. Hij kreeg betalingsachterstanden bij de bank, bij de ziektekostenverzekeraar. Hij kon zijn hoofd niet meer boven water houden. MN de ziektekostenverzekeraar had geen enkel luisterend oor, nee betalen dat moest en zou hij. Er kwamen deurwaarders, er kwamen dreigbrieven.
“Voor mij, als iemand die altijd alles netjes en op tijd betaalde was dit vreselijk”. “Ik kon er niet meer tegen. Ik kwam mijn huis niet meer uit. Ik dorst niet meer open te doen. Mijn post opende ik niet meer. Ik wilde het niet meer zien. Ik wist toch niet wat ik er nog mee moest?”
“Ik ging slechter slapen, ik werd dodelijk vermoeid, had geen trek meer om te eten en uiteindelijk geen zin meer om mijn bed uit te komen. Iedereen liet me ook vallen. 1 buurman van verderop in de straat kwam nog wel eens langs en vulde af en toe mijn koelkast. Ik was gebroken, tot boven mijn enkels afgebroken”. “Ik kreeg suïcidale gedachten”.
Dan slaat er nog een noodlot toe. De buurman krijgt op een dag geen gehoor en gaat het huis in. Hij vindt deze meneer comateus in bed. Een CVA naar later blijkt. In het ziekenhuis knapt deze meneer weer op en moet revalideren. Na een paar maanden mag hij naar huis. Dan komt hij terecht in allerlei bureaucratie. Hij ziet door de bomen het bos niet meer. Zijn huisarts doet niets anders dan oxazepam voorschrijven en probeert ook nog paroxetine. Mijn op dit laatste middel slaan alle stoppen door en wordt deze meneer opgenomen. Eenmaal weer thuis tracht deze meneer zijn leven te beëindigen dat, alweer door zijn buurman, op tijd wordt opgemerkt.
Dan wordt er eindelijk door instanties actie ondernomen en krijgt deze meneer hulp op diverse vlakken.
Door alle bezuinigingen in de zorg komt deze meneer uiteindelijk niet meer in aanmerking voor hulp op welk vlak dan ook. Hij is heel bang weer terug te vallen. Hij gaat slechter slapen, krijgt minder trek om te eten. Hij wil nooit meer aan de reguliere medicatie die hij met pijn en moeite heeft afgebouwd. Dat is de reden dat hij hulp zoekt in de alternatieve zorg. Er volgen gesprekken, er volgen homeopathische middelen, er volgen wandelingen in de natuur samen met de homeopate en langzaam maar zeker gaat het beter en beter. Alles voelt stabieler. Deze meneer heeft het gevoel dat hij weer grip krijgt, dat hij beter kan relativeren. Dat hij sterker wordt en meer opgewassen tegen.
Hij gaat vrijwilligerswerk doen en voelt zich weer deel uit maken van de maatschappij. “Het paria gevoel”is verdwenen. “Ik voel me weer nuttig”. “ik voel me weer volwaardig”
Behandelduur: 3 jaar en 4 maanden
Aantal consulten: 26
Aantal middelen: 4
Casus 2
Een vrouw van 41 jaar zit al 8 maanden thuis in de ziektewet. Ze slaapt slecht, haar geheugen is een zeef en eigenlijk zou ze de hele dag in bed willen liggen. Haar ouders verzorgen hoofdzakelijk haar 2 kinderen. “Ik kan het niet meer” ”Het is me allemaal teveel”. Haar man weet niet meer wat hij met haar aan moet. “Ik herken haar niet meer” “Ze was altijd levenslustig”. “Nu is ze zelfs te moe om te praten”. Volgens haar huisarts die haar bloed heeft laten prikken is er lichamelijk niets aan de hand. Dus verder zoekt ze het maar uit. Althans zo zegt de huisarts het niet, maar daar komt het wel op neer.
De lichamelijke klachten zijn o.a. : hele droge mond, hoofdpijn en bijna de hele dag misselijk. Pijn in de rug en knieën. Vaak diarree.
De vrouw vertelt: “Het is allemaal begonnen na een reorganisatie op mijn werk. We zaten maanden in spanning. Natuurlijk wisten we dat het niet zo heel goed ging met het bedrijf , maar dat ze er zo vreselijk en rücksichtslos met de bezem doorheen zouden gaan kwam als een klap”. Deze mevrouw mocht echter blijven. Voorlopig was zij “safe”.
“De collegialiteit verdween op mijn werk. Het werd niet meer samen maar ieder voor zich. Iedereen was bang dat er een volgende ontslagronde zou komen en dat zij daar dan bij zouden zijn. Er waren zo ontzettend veel collega’s ontslagen dat we allemaal moesten werken voor 3. Het was gewoon niet te doen”. Mensen werkten door ook als zij de griep hadden en staken elkaar aan. Er heerste een agressieve sfeer,spanning in de lucht, veel collega’s wilde een wit voetje halen”. Ook ik kreeg de griep. Tot het laatst heb ik me naar mijn werk gesleept”. “Tot ik niet meer kon”.“Daarna ben ik niet meer in mijn energie gekomen”. “8 maanden geleden kon ik er niet meer tegen, er brak iets in me”. “Ik kon niet meer denken”. “Ik had het gevoel dat ik zweefde boven de grond, zo moe was ik”. Waardoor ik brak: “mijn collegaatje werd ontslagen”. “zij had zich verheugd op de andere functie die haar werd aangeboden binnen het bedrijf”. “ze dacht nu heb ik nog wel even werk”.
Alhoewel deze mevrouw het erg vond dat haar collega naar een andere afdeling zou gaan was ze heel blij voor haar. Dit gaf immers wel meer zekerheid voor haar collega.
Niets was minder waar. Na een functioneringsgesprek kwam haar collega huilend de werkvloer op. Haar contract werd niet verlengd. Niemand snapte er ene hout van. Hoe zat dat dan met haar nieuwe functie? Tja de werkgever vond toch dat een ander beter paste in het profiel. Wat hij daarmee bedoelde was dat hij een jonger iemand had aangenomen die veel goedkoper was. Deze aangenomen werkneemster begon ook aan haar eerste tijdelijke contract, dus zat de werkgever er ook voorlopig niet aan vast dat tijdelijk vast moest worden, zoals bij haar collega.
“Toen dacht ik: ze doen maar wat hier, er is geen enkele zekerheid, hoe je je ook inzet en hoe je ook je best doet”. Ze geven je gewoon de zak”. “Waar doe ik het allemaal nog voor”. “Je wordt behandeld als een zak vullis”.
Daarna is het met deze mevrouw steeds slechter gegaan. Leeg gezogen, opgebrand en uitgeblust.
Er volgen vele gesprekken en uiteindelijk gaat het beter met deze mevrouw.
Ze kan na enige tijd weer part time gaan werken bij zo waar een werkgever die zijn personeel waardeert. Een klein bedrijfje waar iedereen elkaar kent en niets over allerlei schijven gaat via Human Resources, CEO’s of wat voor kanalen dan ook. Haar baas is er elke dag, werkt mee en is het aanspreekpunt. Weet wat er speelt in zijn bedrijf. 1 keer per maand is er een personeelsvergadering en wordt gekeken of en zo ja waar er knelpunten zijn. Waar het beter kan en waar het te veel wordt. Er wordt naar elkaar geluisterd en men respecteert elkaar. De werkgever vergeet nooit een verjaardag. Dan drinken ze koffie en eten gebak met elkaar in de vergaderzaal.
Twee keer per jaar is het bedrijfje een dag dicht. Dan gaat het personeel op pad met elkaar. Kleiduiven schieten, midgetgolfen, zeevissen of whatever. Er is zelden dan wel nooit iemand ziek. Iedereen gaat met plezier naar zijn werk. Een aantal malen per jaar moet er flink en tot laat worden overgewerkt,niemand moppert en doet het graag en met plezier. Overwerk wordt niet uitbetaald, niemand heeft daar bezwaar tegen. Dit omdat daarop altijd volgt dat ieder op zijn beurt een aantal dagen verdeeld over 2 maanden betaald mag thuis blijven. In te vullen na onderling overleg.
Zo kan het dus ook!!
Een stuk gezonder voor iedereen.
Behandelduur: 1 ½ jaar
Aantal consulten: 9
Aantal middelen: 2
Casus 3
Een mevrouw maakt een afspraak voor haar man. Haar klacht is: Hij is agressief en loopt de hele dag te tieren. Zo was hij nooit. Als hij zo geweest was was ik nooit met hem getrouwd. Ik ben nu 14 jaar getrouwd maar de laatste 4 jaar is hij niet te pruimen.
Deze man komt op consult. Hij zegt onmiddellijk: “Ik kom hier omdat mijn vrouw dat wil”. “Ik geloof nergens meer in”, “dus ook niet in homeopathie of wat je dan ook mocht doen”.
De homeopate vraagt wat hij bedoelt met ik geloof NERGENS meer in. Het antwoord is verhelderend, niet meer te stuiten en nogal grof.
“Overal word je belazerd, op internet, door dat stelletje gajes in Den Haag, door de zorgverzekeraar en door je werkgever word je ook genaaid”. Ze duwen je van alles door je strot, denken dat je achterlijk bent. Ja dat willen ze he!! terug naar de dertiger jaren dat je met je pet in je hand voor je werkgever staat. De Euro wilden we helemaal niet, toch doen he, ondanks referendum, zie nog die schijnheilige kop van Zalm op de TV toen hij z’n eerste eurootjes ging pinnen. Jaren later zie je hoe ze tegen beter weten in die hele klotezooi door je strot hebben geduwd. En maar liegen en bedriegen. Onderzoekscommissietje hier, onderzoekscommisietje daar en wat onderzoeken ze ? Iets wat elke Nederlander al lang wist!! Een paar miljard hier, een paar miljard daar, maar ondertussen staan we wel bij de voedselbank en hebben mensen geen werk meer. Stelletje oplichters. Mafkezen dat zijn het. Het hele land helpen ze naar de klote. Afschieten dat zooitje en opnieuw beginnen. Je kan gv….. geen bericht horen of het gaat over allerlei gasten die ons naar de hemel willen jagen en ja laten we vooral op vreemde pakjes letten hoor maar niet op onze grenzen. Neee natuurlijk dat is helemaaaaaaal niet nodig. Ben je gek, kom maar binnen hoor bij sinterklaas, maar dan wel met witte pieten he ! Gaan we fijn financiële cadeautjes uit delen. Ach mevrouw ze zijn daar in Den Haag knetter knetter gek. We zijn helemaal overgenomen door een stelletje imbecielen.
En wat had jij nou aan mij willen doen? ’t is toch zo? Of kijk je soms geen nieuws of zo en flikker je de kranten weg!
Ben al bij de huisarts geweest in verband met hartbonken , toen bleek dat ik een hoge bloeddruk had. Ook heb ik eczeem op mn handen. Wat denk je? artsen zoeken tegenwoordig op Google op wat het is, ’t is toch om je de kele… te lachen ! En als ze het daar niet kunnen vinden dan moet je naar de dermatoloog, tenzij ze een bonus krijgen om zo min mogelijk door te verwijzen of als je als proefkonijn moet dienen voor een nieuw zalfje. Zo’n nieuw zalfje kreeg ik ook, nou dat heb ik geweten kwam onder de jeuk plekken te zitten. Ach je wordt er toch helemaal kotsziek van. Ze weten niets die gasten, ze stoppen je alleen vol met allerlei chemische troep, waarvan ze niet eens weten wat het doet, maar omdat ze er een snoepreisje bij krijgen. Heb ik wel bij mijn moeder gezien. Die is er bijna aan onderdoor gegaan. Als je ze nodig hebt zijn ze er nooit of je krijgt zo’n muts van een assistente die zegt neem maar een paracetamolletje. Een huisarts laat me niet lachen ! Parttime medicijn voorschrijvers zijn het, die zelfs per patiënt elke kwartaal een vergoeding krijgen ook al ben je er niet eens geweest. Ze zijn nog te beroerd om naar je dood en dood zieke moeder te komen kijken. Bijna overleden he dat mensie, je bent toch in staat om die eikel die zich arts noemt compleet te verbouwen. Ik zag ‘r, dacht dat gaat niet goed. Had mijn broer al drie keer de huisarts gebeld he!! Maar niet komen, nee dat heerste dus er was niets aan de hand. Heb haar in de auto gedragen en ben naar het ziekenhuis gegaan. Ze kon gelijk daar blijven en aan de zuurstof. Doodziek was ze. Heeft daar 2 weken gelegen. Heb nog geen excuus van die gast gehoord, niet eens komen kijken. Nee die wil om 18.00 uur lekker thuis zitten.
De homeopate wil deze meneer graag onderbreken maar er komt echt geen eind aan. Totaal over de rooie en erg ongenuanceerd gaat deze meneer maar door. Hij slaat zo hard op het bureau dat de plant er bijna afvalt en de pennen heen en weer dansen. Het is bijna beangstigend om te zien. Na ongeveer een uur of zo zakt deze meneer onderuit alsof hij leegloopt. Hoog rood hoofd en vuisten gebald.
“Nou mevrouw de homeopaat ben ik nog te genezen” zegt hij met een krampachtige glimlach.
In ieder geval begrijpt de homeopate waarom de echtgenote zich zorgen maakt. Grote zorgen.
Voor het consult heeft zij nog wat achtergrond informatie gegeven, waarbij zij aangaf dat haar man zelfs dwars door de zolderdeur heen heeft geslagen vanuit absolute frustratie.
Op de snelweg haalt hij rechts in en snijdt dan de mensen op de linker rijstrook die maar voor hem bleven hangen. Bij een winkel in huishoudelijke artikel heeft hij de Senseo die al voor de derde maal stuk was door de winkel gesmeten toen hem verteld werd dat de garantie voorbij was.
Ik schaam me dood zegt zijn vrouw. Ik weet absoluut niet meer wat ik moet doen. Ik begrijp niet wat er aan de hand is, waarom hij zo al jaren doet. Hij was echt nooit zo.
Op grond van het verhaal, de aanvullingen van de echtgenote, allerlei generaliteiten en modaliteiten schrijft de homeopate een middel voor en een fytotherapeutische rustgever.
Tevens geeft zij als advies voorlopig even geen nieuwsberichten te lezen/naar actualiteiten programma’s te kijken en er tussenuit te gaan, wandelen langs het strand, door het bos, bootje huren o.i.d. Met de instructie dat de echtgenote autorijdt. Mopperend gaat de man hierin mee, maar zegt: “weet niet of ik dat vol kan houden”.
Na 4 weken komt deze meneer terug. Hij oogt rustiger. Hij slaapt ook beter. Het eczeem is enorm toegenomen. Daarover is hij nogal ontstemd. Hij is nog wel boos geweest maar is niet meer helemaal over de rooie gegaan en dat is al heel wat.
Het middel wordt herhaald.
Na 5 weken komt deze meneer terug en kan eindelijk vertellen waarom hij zo vreselijk boos is geworden. Wel zo boos dat alle opgekropte woede en frustratie van jaren en jaren eruit kwam en hij er geen enkele controle meer over had.
De druppel was zijn moeder. Zijn moeder van 84 die zo vreselijk ziek was en die door de huisarts gewoon weggezet werd als zijnde onbelangrijk.
Het gevoel niet serieus genomen te worden. Wat hij zijn hele leven al heeft.
Hij heeft zijn vader al op jonge leeftijd verloren en zijn moeder is hem heilig. Hij houdt zo vreselijk veel van haar en heeft alles voor haar over. We hebben het moeten rooien met zijn drietjes. Mijn ma, mijn broer en ik. Aan mijn familie en zeker mn moeder kom je niet.
Ik kon al die ongeïnteresseerdheid niet meer verdragen.
Al die zorgen die dag in dag uit maar op je af komen. Je hebt de ene ellende nog niet verwerkt of je krijgt het volgende al weer op je bord. Je kan geen zender opzetten of en blad open slaan en het is ellende, ellende ellende.
Ik kon er niet meer tegen. Al dat onrecht, al die oplichterij. Het was gewoon te veel.
Hij krijgt een ander middel.
Na 8 weken is er een consult het gaat veel beter. Deze meneer is ook weer gaan sporten en zijn vrouw is een stuk ontspannender. De boze uitstraling is ook verdwenen.
Er wordt afgewacht.
Na 3 maanden komt deze meneer nog 1 keer terug. Dan is goed te zien dat hij zijn balans weer terug gevonden heeft. Het gaat goed met hem zegt hij en IK lieg niet zegt hij met een lachje.
We maken een afspraak voor over een half jaar of eerder indien nodig.
Maar de homeopate verwacht niet dat eerder nodig zal zijn en dat alles wel oké zal blijven gaan.
Behandelduur: nog niet helemaal afgerond
Aantal consulten: 5
Aantal middelen: 2
Casus 4
Een moeder komt op consult met haar 10 jarige zoon.
Na haar scheiding nu zo’n 1 ½ jaar geleden is haar zoon onhandelbaar. Zo wel thuis als op school. Aanval is de beste verdediging. Hij slaat er gelijk op als hem iets niet zint. Hij slaat ook zijn moeder of spuugt haar in het gezicht.
Hij is brutaal en ongemanierd.
Met een stuurs gezicht zit hij bij de homeopate. Armen over elkaar.
Na het consult wordt als aanleiding de scheiding genomen. Dat lijkt het meest logisch.
Op basis van totaliteit wordt een middel voorgeschreven. Hierop verandert helemaal niets.
Een tweede middel volgt zonder enig resultaat. Een derde ook geen resultaat.
Dan zijn we inmiddels een half jaar verder.
De homeopate besluit alles wederom uit te vragen, dieper te graven.
Ook heeft zij een gesprek met de jongen zonder dat zijn moeder erbij is. Dat is enorm verhelderend.
Het is een gevoelige jongen, die er helemaal niet uitziet zoals hij zich gedraagt. Hij heeft een zachte lieve uitstraling. Toch is hij bij tijd en wijle een ware duivel. Hij vertelt zich zorgen te maken. Op het “jeugd”journaal ziet hij al langdurig vreselijke gebeurtenissen. Aardverschuivingen, dijkdoorbraken (Wilnis), orkaan stormen, oorlogen en wat al niet meer. Dat raakt hem diep. Tevens raakt hij zijn gevoel voor veiligheid kwijt daardoor. Als zijn ouders gaan scheiden (moeder vertelde aan hem niet meer van zijn vader te houden, maar dat zij wel vrienden bleven) is dat de druppel.
Alhoewel hij zijn vader wekelijks ziet is hij steeds bang dat er wat met zijn vader gebeurd.
’s avonds als hij niet kan slapen vraagt hij zich af of zijn vader wel veilig thuis zit. Hij neemt het zijn moeder kwalijk dat zij zijn vader “buiten de deur” heeft gezet. Door haar is zijn vader niet meer veilig en hij dus ook niet.
Het is in deze dus niet het verlies van…., maar de (on) veiligheid van zijn vader dat hem onhandelbaar maakt.
Hij krijgt een ander middel en zijn vader en moeder spreken met hem.
De homeopate geeft het advies dat de jongen elke avond even zijn vader mag bellen of dat de vader hem belt.
Dit middel icm betere gesprekken tussen hem en zijn ouders klaart de lucht.
Het gaat steeds beter met hem. Na een aantal maanden zegt hij op een avond zelfs: “NUUHH ik hoef niet te bellen hoor die zit thuis achter de tv”.
De moeder heeft met school ook afgesproken dat zoonlief niet perse naar het jeugdjournaal hoeft te kijken als hij dat niet wil.
Behandelduur: 10 maanden
Aantal consulten: 5
Aantal middelen : 3
Zo heb ik zelf nog tientallen casussen van volwassenen en kinderen die het allemaal te veel werd en daar op hun geheel eigen wijze op reageerden. Niet iedereen helaas, maar het merendeel hebben mijn collega homeopaten of ik kunnen helpen.
Het is naar om te zien hoeveel mensen zo van het pad af raken en de overheid, huisartsen, werkgevers en de media daar geen enkele aandacht aan schenken. Het zelfs niet eens begrijpen. Geen flauwe notie hebben hoe ziek hun onderdanen, verzekerden, werknemers, kijkers zijn of gemaakt worden, door de manier waarop zij met hen omgaan.
De zorg wordt ingeperkt, mensen raken tussen het wal en het schip, krijgen tegenstrijdige berichten, onzekerheid is troef, inderdaad weten mensen niet meer wat ze nu wel of niet moeten geloven. Veelal zijn zij een speelbal in de handen van hun werkgevers en er ontstaat chaos in het hoofd van mensen die er niet meer tegen kunnen. Mensen die psychisch niet sterk zijn worden overspoeld door negatieve berichtgeving, sommigen komen daardoor in psychoses terecht. Het zal de overheid of de media een worst wezen. Het zijn slechts de statistieken of kijkcijfers. Alles gaat over omzetten, winsten, statistieken, de cijfertjes. Zolang we nog niet eens zeker weten wat voor weer het gaat worden de volgende dag, hoe kunnen we dan voorspellen hoe het in Nederland zal zijn over een paar maanden. Het moet allemaal maar meer en meer. We krijgen opgedrongen dat alles maakbaar is, dat is niet waar. Mensen zijn mensen en geen economische factoren. Mensen verdienen in ieder geval respect en een luisterend oor. Zij verdienen dat zij serieus worden genomen. Ik hoop dat dat ooit eens gaat doordringen in Den Haag en bij zorgverzekeraars, alsmede bij alle anderen die hier debet aan zijn.
Ergens in 2023 gaan we kijken of we met elkaar allemaal weer een hogere leeftijdsverwachting hebben in verband met de pensioengerechtigde leeftijd, misschien kan die omhoog. De kwaliteit van ons leven schijnt er niet toe te doen. Het gaat erom wat we kosten. Nog afgezien van feit dat we helemaal niet ouder worden dan een eeuw geleden ( zie artikel op de site worden we werkelijk ouder)
Ik hoop dat mensen gaan beseffen dat zekerheden niet bestaan en ook nooit hebben bestaan. De enige zekerheid is dat je ooit bent geboren en ooit weer dood zal gaan. Dat je in het nu moet blijven en daar het beste van moet maken. Dat je helaas moet accepteren wat je niet kunt veranderen, maar dat je moet veranderen wat je niet kunt accepteren, maar dan wel met respect voor anderen en de natuur. Een probleem is op zich niet HET probleem, het probleem is hoe we er mee omgaan.
