Een hoop mensen laten zich leiden door de omgeving en wringen zich in allerlei bochten om te voldoen aan het verwachtingspatroon van anderen. Er wonen in Nederland ongeveer 16 miljoen mensen en iedereen begrijpt dat je het niet allen naar de zin kan maken.
Toch proberen mensen dat wel op kleine schaal en kunnen daarbij zichzelf uit het oog verliezen, met als gevolg dat ze uiteindelijk niet meer weten wie ze zijn of hoe ze zich moeten gedragen. Ze kijken om zich heen en doen datgene waarvan ze denken dat een ander dat van ze verwacht.
Als een kameleon stappen ze door hun leven zonder er ooit eens bewust over na te denken.
Vroeger of later ontstaan er problemen. Da’s logisch als je nooit eens kunt zijn zoals je bent.
Ze zijn bang om zichzelf te zijn, bang om afgewezen te worden en bang voor het oordeel van anderen. Dit kan gebaseerd zijn op ervaringen in hun jeugd. (bv gepeste of sterk gedomineerde kinderen) en heeft een link naar een gebrek aan eigenwaarde(zelfvertrouwen)
Er was eens een man die samen met zijn zoon een lange tocht moest ondernemen. De man bepakte zijn ezel en zette er zijn zoon op. De opmerkingen waren niet van de lucht: “kijk nou toch eens wat een slechte zoon, hij laat zijn vader in deze brandende hitte lopen, terwijl hij zelf lekker zit. “. Na verloop van tijd voelde de zoon zich, alsof hij een slechte zoon was, dat moest wel, iedereen zei immers dat hij een slechte zoon was. Hij vroeg zijn vader om op de ezel te gaan zitten en zo trokken zij verder. Ook nu werd er commentaar geleverd. “kijk nou toch eens wat een slechte vader, laat zijn zoon lopen terwijl hij lekker kan zitten”.Ook de vader voelde zich na verloop van tijd alsof hij wel een zeer slechte vader was. Na overleg besloten ze beiden op de ezel te gaan zitten. Zij trokken veel bekijks en weer volgde er op-en aanmerkingen “Arme ezel, in die hitte met die bepakking en dan nog twee mensen moeten dragen, het is een schande”, dierenbeulen! Zowel de zoon als de vader voelde zich zeer beschaamd en er ontstond het gevoel dat zij dierenbeulen waren.Zij besloten dan maar naast de ezel te gaan lopen. De eerstvolgende personen die passeerden gniffelde besmuikt “wat een dwazen, hebben ze een ezel bij zich en gaan ze er naast lopen “.
Dit verhaal leert ons naar ik hoop, ons niet te storen aan wat anderen van ons denken. Zie ook artikel wat anderen van mij denken
Een voorbeeld daarvan is onderstaande casus.
Casus
Een vrouw komt in de praktijk met lichamelijke klachten: Frequente keelklachten, krampende, plotseling stekende pijn in de linker schouder, maagzuur en regelmatige stress hoofdpijnen. De uitstraling van deze mevrouw is ronduit schichtig/zenuwachtig te noemen. Op elke vraag antwoordt zij met of aan het begin of aan het eind een verontschuldiging. Als zij wat over haar verleden vertelt staat dit ook bol van de excuses voor het gedrag van anderen.
Als de homeopate uiteindelijk vraagt of zij nooit eens boos wordt zegt zij: ‘ach, wat schiet je daar nu mee op, dan escaleert alles toch maar”. Zij staat altijd voor iedereen klaar, anderen doen nauwelijks iets voor haar. “Maar ach”: zegt zij. “die hebben het ook veel drukker dan ik”.
Naar mate het gesprek verder gaat wordt duidelijk dat zij altijd gaat voor de harmonie. In haar jeugd werd van haar verwacht dat zij als een vroom meisje door het leven stapte en dienend was naar anderen.
De pijn in haar schouder verbetert als zij er een kersenpitkussen oplegt of als zij de rode lamp gebruikt. Het maagzuur begint meestal ’s avonds vlak voor zij naar bed gaat. Soms is het heftig en kan zij er niet van slapen omdat liggen verergert. Bijna elke 2 maanden heeft zij een angina. Haar keel voelt dan alsof hij ontploft.
Het is een kouwelijk mens.
Er komen een aantal middelen in aanmerking. Deze mevrouw krijgt een magnesium verbinding. Daarop verergert haar hoofdpijn zeker 1 week. Daarna is haar hoofdpijn weg.
Vervolgens belt zij na 3 weken op en zegt zich helemaal uit balans te voelen. Bij navraag blijkt dat zij voor het eerst kwaad is geworden en ‘bekijk het maar’heeft gezegd. Daar voelt zij zich enorm schuldig over. De homeopate praat wat met haar en gerustgesteld beëindigt deze mevrouw het gesprek. Na 1 week gaat weer de telefoon; het is de echtgenoot van deze mevrouw die meldt dat zijn vrouw al 2 dagen boos door het huis loopt en met deuren gooit.
Hij maakt zich bezorgd en vraagt of dat wel normaal is. Na overleg wordt besloten gewoon af te wachten. Na 8 weken komt deze mevrouw weer op consult en inderdaad behalve dat ze zenuwachtig is, kijkt ze nu ook boos. De pijn in haar schouder is weg, haar hoofdpijn is weggebleven, ze heeft nog 1x lichte pijn in de keel gehad, haar maag is ongeveer 30% beter.
Ze begrijpt niets meer van zichzelf. “nooit geweten dat ik boos kon worden’. Aan de ene kant voelt het wel lekker zegt ze, maar dat schuldgevoel he?.
Hetzelfde middel wordt herhaald. Daarna wordt zij wat stabieler. Dan volgen er verschillende consulten zonder dat er iets wordt voorgeschreven. 8 maanden lang heeft zij geen herhaling of een ander middel nodig.
Na 8 maanden krijgt zij een ander middel.
Al haar fysieke klachten zijn weg en mentaal/emotioneel is zij zeer sterk verbeterd. Het zal nooit iemand worden die met haar vuist op tafel gaat slaan, maar dat hoeft ook niet.Wat wel bereikt is, is dat zij nee durft te zeggen zonder een schuldgevoel, meer voor zichzelf opkomt, dat zij meer respect krijgt van anderen en anderen meer rekening met haar zijn gaan houden. Tijdens het laatste consult zegt zij heel voldaan: ‘had ik maar eerder geweten dat je op deze manier ook leven kon”.
Aantal consulten: 8 en 2 telefonisch
Duur: ongeveer 1 ½ jaar
Aantal middelen: 2 in verschillende potentie.
